Een eigen plek is erg belangrijk voor me. Het begon al heel jong, met m’n eigen kamer in het huis van mijn ouders. Waar ik de vrijheid kreeg om die schattige pasteltinten over te schilderen in zwart en knalroze en m’n houten bed om te toveren in een eersteklas hangplek voor jongeren.
Toen
ik na mijn studie mijn eerste echte baan kreeg, huurde ik een etage in het
centrum van de welbekende Maasstad. Met enige melancholie vertrok ik naar mijn
nabije toekomst en begon ik opnieuw, met die leuke tweedehands bank die via de
broer van de vriendin van mijn nichtje bij me terechtkwam. Die handige kastjes
uit de kringloopwinkel en de salontafel van mijn oma maakten het geheel af…
Inmiddels
zorgde de liefde niet alleen voor kriebels in m’n buik, maar ook voor kriebels
om mijn vleugels verder uit te slaan. Forensen voor je werk is één ding,
forensen om je lief te zien een tweede. We gingen op zoek naar een woonplaats
halverwege, zodat we allebei naar ons werk zouden kunnen blijven reizen. Na
onze verloving werd de zoektocht serieuzer en wilden we een huis kopen. De
kringloopwinkel was vanaf toen verleden tijd en ik bladerde hebberig door een
inspirerende catalogus van de blauwgele Zweedse leverancier in houten planken
met een overschot aan schroeven die niet met een normale schroevendraaier in
elkaar te draaien zijn.
We
trouwden en mijn eigen plek werd “onze” eigen plek, we kochten een oud huisje
in het centrum van de stad. Dit had een, in verhouding, redelijk ruime
huiskamer, met boven twee kleine slaapkamers en een minituin achter het huis.
Na
een paar jaar variëren in kleur door m’n accessoires aan te passen, veranderden
we van starters in doorstromers en werd ons huis groter, evenredig aan ons
salaris. Onze eerste verbouwing, een nieuwe keuken, 5 grote kamers op drie
verdiepingen en een grote tuin later zaten we te genieten van ons huis, dachten
we terug aan de tijden die geweest waren en filosofeerden we op een nieuwe
leren bank met een glas rosé (of gewoon een cola light) binnen handbereik wat
over de toekomst.
Die
toekomst nam een andere wending toen mijn man besloot met een meisje van 19
verder te gaan (hij was toen 36!). Mijn huis werd, na enig zoeken, een
benedenverdieping met tuintje in het centrum van een hele leuke stad. De drie kamers
zijn klein, er moet nog veel verbouwd worden en ik kampeer nu in mijn huis tot
alles klaar is…
Grote
stappen? Mwoah; ruim tweeëndertig jaar en 4 huizen later is niet bepaald vlot
te noemen…
Snel
thuis? Ja!
Ik
weet nu dat ik geen perfect, groot huis nodig heb om me thuis te voelen, ik creëer
vanaf nu mijn eigen thuis in íeder huis.
