Stress of passie?!

“Working hard for something we don’t care about is called stress; working hard for something we love is called passion!”

Terwijl ik eindelijk even een momentje voor mezelf had, vroeg ik me af wat het verschil tussen stress en passie is. Mijn hele leven staat boordevol van dingen die moeten, dingen die ik wil, dingen die nu eenmaal zo horen en dingen die op je pad komen.
In elk facet van mijn leven kan ik zowel stress als passie ervaren; de grens tussen deze twee is kleiner dan ik dacht!

Neem bijvoorbeeld mijn geloof: ik dank God voor Zijn onmetelijke liefde en ik ben een dankbare gelovige, maar ga ik naar de kerk omdat ik vind dat het zo hoort of omdat ik daar mijn geloof en blijdschap, mijn  verdriet en hoop kan delen en steeds weer vanuit Gods woord kan worden opgebouwd?

In de liefde kun je een relatie als stress of als passie ervaren;  wanneer je dat antwoord weet, zegt dat  toch vrijwel alles! Hoe retorisch kan een vraag zijn…
En nu ik single ben: voel ik stress als ik op zoek ben naar een nieuwe liefde om maar niet alleen te blijven of is het passie als ik het leven tegemoet treed, of ik nu wel of niet “de ware” zal ontmoeten… Leef je leven!

Gezond zijn is prachtig, maar hoe ga je om met een (chronische) ziekte? Is het stress als je zielig in een hoekje gaat zitten jammeren hoe naar alles wel niet is; hoe goed ik me dat soms ook kan voorstellen! Ik ben chronisch ziek, maar het is mijn passie dat ik ondanks alles tóch iets van mijn leven maak en juist kijk wat ik allemaal wel kan en heb. Die paar momenten dat ik er van baal dat ik niet alles kan neem ik voor lief, een enkel stressmoment heeft iedereen wel eens…

Is dat sporten wel zo gezond???

* wat je niet gebruikt slijt niet…* 

In een zeer ver verleden was daar de zwemles en de gymles. Ik deed zelfs mee met de zwemvierdaagse en zat ook op klassiek ballet. Nergens blonk ik echt in uit, maar ik deed het wel allemaal en meestal vond ik het erg leuk. Verder was ik een fervent skiër en fietste ik regelmatig in zo’n 40 minuten naar de middelbare school.

Na mijn studententijd bleef alleen het skiën over, slechts 1 week per jaar. Toen ik na een skiongeluk zelfs daar niet meer aan mee kon doen, hield ik het toch al niet meer zo fanatieke gesport voor gezien.
Dit duurde zeker een jaar of 2 en ik huldigde met volle energie het standpunt “wat je niet gebruikt slijt niet!”

Een fikse sportloze periode later vond ik het weer tijd om eens iets te gaan doen. Nu niet meer zozeer voor de lol maar als noodzakelijk kwaad!
Ik schreef mij in op een sportschool in de buurt en eenmaal per week bewandelde ik een circuit van indrukwekkende apparaten en machines, waarvan ik de meeste namen al weer vergeten ben. (lees: "verdrongen heb")

Mijn leven ging zo z’n gangetje, evenals mijn wekelijkse gangetje naar de sportschool. Toen zeer onverwacht mijn wereld 180 graden draaide en ik mijn plannen voor de toekomst ingrijpend moest bijstellen, verhuisde ik en stopte ik met het sporten. Ik gaf mij niet meer op bij een sportschool in de buurt, want mijn prioriteiten lagen ergens anders.