Bij deze term denk ik meteen aan vervelende mensen die standaard hun eigen mening blijven verkondigen, de ander niet laten uitpraten en zelfs niet eens willen nadenken over de gegeven tegenargumenten.
Een
stelletje dwarse zeurpieten zonder enig benul van de mensheid buiten het
egocentraalvacuüm (wil mijnheer Van Dale
dit nieuwe woord meteen even opnemen in het nieuwste woordenboek?!) waar zij
zich in bevinden.
Alles
wat anders, nieuw, bijzonder of apart is wordt al bij voorbaat afgedaan als
onzin, want het past niet in hun straatje en strookt niet met hun idee van “de
normale gang van zaken”…
Zó!
Nu ik even heerlijk mijn hart gelucht heb, wil ik vertellen waarom deze column
deze titel ècht heeft gekregen. Het gaat deze keer namelijk over de letterlijke
betekenis!
Een
vriend en vriendin van mij zijn pasgeleden getrouwd.
Ik
mocht de hele dag mee en had voor het komende feest een nieuwe jurk gekocht. En
bij die nieuwe jurk wilde ik een nieuwe tas en nieuwe schoenen om het geheel af
te maken. Voor het eerst sinds járen had ik stiletto’s van zeker 10 cm. gekocht. Leuk, maar
wel weer even wennen… Deze hakken heb ik thuis veel aangehad om ze in te lopen
en ook om meteen even te kijken of ik er nog elegant op vooruit kon.
Zonder
blaren en zonder al teveel gewiebel begon ik de trouwdag met een houding en
uitstraling alsof ik dágelijks op hakken loop, dus tot zover ging alles prima!
Naar het stadhuis en de kerk liep ik ook goed, zelfs de trap op en af was geen enkel probleem.
Na
de plechtigheid werden we geacht over de kleine kinderkopjes het hele eind naar
het strandpaviljoen te lopen, zodat de auto’s op de parkeerplaats konden
blijven staan. Normaal gesproken vind ik een stuk lopen prima, maar zelfs met
goed uitgelopen hakken is dat best een klus voor iemand die sneakers en
ballerina’s gewend is…
Eenmaal
aangekomen bij het restaurant was ik blij even te kunnen zitten. Meteen een
tip: doe nóóit je hakken uit na een dag vol staan en lopen, want je krijgt ze
haast niet meer aan; proefondervindelijk bewezen!
Na
de receptie en de maaltijd werd het feest op een andere locatie, direct aan het strand, voortgezet.
Heel leuk, maar dus “MET M’N HAKKEN IN HET ZAND”!
Op
dat moment had ik zowel met de letterlijke als met de figuurlijke betekenis te
dealen: ik werd dwars omdat ik niet met mijn hakken door het zand kon/wilde
lopen.
Moraal
van dit verhaal? Ik zal mijn eigen egocentraalvacuüm in dit soort situaties voortaan
uitschakelen, luisteren naar de tips van hooggehakte vriendinnen en de volgende
keer een extra paar (platte!) schoenen meenemen!
