Waar is m’n liefste lijstje heen?!

Handtas; check.

Agenda; check.

Portemonnee; check.

GSM; check.

Sleutels; check.

To-do-list; eeuh… hellup!!!

Zonder lijstje ben ik momenteel nèrgens! Er moet deze weken zóveel gebeuren in zó weinig tijd, dat ik alles maar opschrijf, om niets te vergeten. Afstrepen wat gedaan is ziet er prettig uit, want dat geeft visueel het signaal af dat alles wel gaat lukken. Dat wil zeggen, wanneer je dat lijstje daadwerkelijk in handen hebt en erop kan schrijven en afstrepen.

Waar is mijn liefste lijstje heen?

Okee, rustig aan… Wat weet ik nog uit mijn hoofd?

Wat-voor-één-ben-jij?!

 Ze zijn er in alle soorten en maten. Okee, ook letterlijk van maat 36 tot 48 en van 1.55 m tot 1.80 m., maar vandaag zat ik gewoon eens even blij te zijn met de verschillende vriendinnen die een meisje – vrouw- kan hebben.

Ik kan bijvoorbeeld heel goed kletsen en shoppen met mijn moeder en ook staat ze in praktische zin heel vaak voor me klaar. Zie hier de met-mijn-moeder-kan-ik-het-goed-vinden-vriendin.

Dan is er de vriendin-die-net-een-zus-is. Haar zie ik niet wekelijks, maar ik ken haar al van vóór de kleuterschool. Wat er ook gebeurt en hoe verschillend onze levens momenteel ook zijn, we pakken de draad moeiteloos weer op. Leve de telefoon, e-mail en social media!

Putjes, postzegels en pindakaas

 Warm en gezellig, die dagen rond kerst en naar het nieuwe jaar toe. Met een goed boek voor mijn nieuwe haard en kaarsjes aan door het hele huis, voel ik me heerlijk thuis.

Daar waar ik alle kerstkransjes, warme chocolademelk met slagroom en overige kerstlekkernijen heb laten passeren en ik ook niet uit de band zal springen met de oliebollen en appelflappen, lijkt het erop dat mijn vriendje cellulitis zich daar niets van aan trekt. Sinaasappels zijn heerlijk, maar niet als bijnaam voor de huid van je dijen en achterste.

Die sinaasappelhuid zal de komende weken trouwens niet afnemen, wanneer ik steeds binnen blijf zitten omdat het buiten toch wel erg fris is, of omdat ik weer een uurtje nieuwjaarskaarten heb zitten schrijven. Vooruit dan maar, met de feestdagen mag er wel een putje hier of daar door de vingers gezien worden. Ik ben niet zo van de goede voornemens, maar laten we het fenomeen “putjesverminderen” dan toch maar vastleggen als doel voor het nieuwe jaar.

Tijdens het verwoed schrijven en versturen van goede wensen voor 2012, merk ik hoe waardevol ik een “echte” kaart toch vind, al worden die grappige, lieve of mooie digitale varianten zeer zeker gewaardeerd.

Planken en plakken

 Hypes zijn hot!

De letterlijke betekenis van hype is: “het op overdreven wijze aanprijzen van een nieuw product of persoon waarvan de kwaliteit of verdienste nog moet blijken. Het kan ook een nieuwsfeit zijn dat plotseling overdreven veel aandacht krijgt in de media en net zo snel weer uit het nieuws verdwijnt.”

Afgelopen jaar waren er goede bekenden in mijn omgeving die het steeds hadden over “planking”. Ik wist wel dat ze daar niet de planken in een kast mee bedoelden, maar wat het nu precies inhield wist ik eigenlijk niet. De term begon steeds vaker te vallen en dus twitterde ik vrolijk mijn kennissenkring rond #dtv (durf te vragen) wat planking dan is.

Ik kreeg van meerdere kanten foto’s toegestuurd van mensen die plat op hun buik zo uitgestrekt mogelijk met hun armen langs hun lijf en hun gezicht naar beneden op de meest vreemde, grappige en soms ook gevaarlijke plaatsen zo gefotografeerd waren.

Een gemolde tv…

Al ben ik pas begin dertig, ik stam nog uit de tijd dat wij thuis alleen Nederland 1 en Nederland 2 konden kijken op televisie. De afstandsbediening was ons ook nog niet bekend, maar de knopjes op het toestel om en om indrukken was niet zo’n probleem… je kon toch maar uit 2 programma’s kiezen!

Er ging een wereld voor me open toen ook Nederland 3 een optie werd en mijn ouders een videorecorder kochten…

“The sound of Music”, “Sissi” en verscheidene Disneyfilms zijn zó vaak afgespeeld dat ze letterlijk versleten zijn.

Toen vervolgens RTL Veronique via Luxemburg de Nederlandse televisies bereikte, leek mijn tv-geluk compleet.

Daarna ging het snel. Er kwamen veel zenders bij en door de uitgebreide keuze en de bijbehorende afstandsbediening werd de verwarring juist groter. Wat zouden we vanavond eens gaan kijken?

Mijn eerste keer…

Voor alles is een eerste keer. De eerste keer kan leuk, bijzonder, grappig, lief, spannend, eng, speciaal of onverwacht zijn...

Mijn eerste keer dat ik bij iemand anders bleef slapen was zo’n moment. Ik vond het best spannend, maar vooral ook leuk.

Ik moet een jaar of 6 geweest zijn en het logeren was bij mijn overbuurmeisje, maar toch… het was een eerste keer ergens anders slapen zónder mijn ouders.

Volgens de overleveringen was een andere eerste keer ook vrij indrukwekkend voor me, namelijk het bezoeken van de peuterspeelzaal. Toen mijn moeder me wegbracht, bleef ik boos huilen en wilde weg. Toen mijn moeder me aan het einde van de ochtend kwam halen, werd ik juist boos en begon ik te huilen omdat ik wilde blijven!

Een volgende eerste keer was het afzwemmen voor mijn B-diploma. De verschillende onderdelen werkte ik keurig af, alleen het duiken en 7 meter onder water zwemmen moest ik opnieuw doen. Ik dook niet, zoals alle anderen, maar sprong rechtstandig van het blok in het water. Ik moest dus méér meters onder water maken dan de rest en kwam in ademnood. Ik heb mijn B-diploma uiteindelijk wel gehaald, maar niet de eerste keer!

Los contactje!

Net als veel van jullie heb ik een dvd-speler. Deze begon na een aantal jaren trouwe dienst kuren te krijgen en voor mijn verjaardag kreeg ik de nieuwste en uitgebreide HD-versie! Zó nieuw, dat mijn televisie zelfs niet voor iedere kabel een ingang had…

Natuurlijk wilde ik alles direct aansluiten. Omdat ik van de vorige nog ongeveer wist hoe het zat, begon ik enthousiast met het loshalen van alle snoerenboel. De handleiding zat nog in de doos, maar ik dacht het zelf wel te kunnen. Verder ben ik niet eigenwijs, hoor.

Toen kwam ik op het punt dat ik een snoer overhield en geen flauw idee had wat ik er mee aan moest.

Uiteindelijk de handleiding er maar bij gepakt. Na het zoeken van de Nederlandse uitleg tussen alle verschillende talen – tja, mijn Pools en Spaans zijn nu eenmaal niet zo best- moest ik nog het juiste serienummer opzoeken.

Die avond heb ik samen met een vriendin (diploma HTS) en een oom (drs. Natuur- en scheikunde) het losse snoer via de aansluiting van de vorige dvd-speler laten lopen en nu kan ik weer heerlijk films kijken!

Less is more…

 De uitspraak van je oma of het Delfts blauwe tegeltje op de gang met de tekst: “de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest” is ook nu nog steeds actueel. Ben jij nooit eens bang voor wat er eventueel te gebeuren staat, terwijl dat jou en je dierbaren misschien helemaal niet overkomt? Al die tijd dat je je zorgen maakte, had je ook je rust ergens anders kunnen zoeken en vertrouwen kunnen hebben.

Wanneer dat lijden – op welke manier dan ook - jouw leven wel raakt, kun je daar dan mee omgaan?

Deze vraag speelt al even door mijn hoofd. Wat zou ik doen als…, hoe zou ik me voelen wanneer…, welke reactie zou ik geven indien…

Ik kan nu wel van alles bedenken, maar iedere situatie verschilt per moment en per persoon, dus misschien gedraag ik me wanneer het er op aan komt wel heel anders dan ik nu bedacht heb.

Oefening baart kunst!

Een poosje geleden zag ik tijdens een excursie met mijn klas een kunstschilder aan het werk. Met een vaardigheid en snelheid om jaloers op te worden, zette hij met verschillende kleuren de basis van een schilderij op het doek. Tegelijkertijd legde hij aan de kinderen uit wat hij aan het doen was, met een kleurtje hier, een streepje daar…

Het zag er allemaal zo gemakkelijk uit dat ik dacht: “dát wil ik ook!” De kinderen mochten daarna zelf aan de slag en het enthousiasme had ook hen bereikt; ze gingen vol vuur aan de slag. De schilder liep rond en hielp de kinderen met verschillende tips.

Terug in de klas vroegen de kinderen aan mij waarom het schilderij van de schilder zo veel sneller klaar was en toch mooier dan hun eigen werk. Het enige antwoord dat ik op dat moment had, was dat de schilder het veel vaker doet en dus meer ervaring heeft.

Kom eens uit de kast!

Als een echte fashionista (nót!) besloot ik een paar weken geleden om mijn kleding, accessoires en schoenen uit te zoeken, lettend op verschillende criteria.

Allereerst keek ik of ik het nog paste, maar gelukkig kon ik alles aan. Ik ben niet dikker geworden. (Niet dunner ook, maar dat is niet zo van belang vandaag…)

Vervolgens keek ik of er kleding beschadigd was, maar ook dat viel mee, ik heb slechts 2 kapotte topjes hoeven weggooien.

Daarna keek ik welke kleding ik al langer dan een jaar niet had aangetrokken en besloot om die paar kledingstukken toch nóg maar een tijdje te laten hangen, met het goede voornemen ze volgend jaar wel te gaan dragen.

Dan mijn accessoires. Ik heb een sieradendoosje voor mijn gouden en zilveren versierselen en ook een doos voor mijn overige armbanden, kettingen en corsages. Na enig onderzoek bleek, dat ik een van mijn zilveren kettingen wat zwart had laten worden en er een armband was gesneuveld, zodat alle kralen en bedeltjes hiervan los in de doos lagen.

Vanmiddag maar de ketting poetsen en ooit die armband opnieuw rijgen.

Je denkt nu misschien dat ik veel geld heb om zoveel spullen te kunnen kopen, maar ik ben erg goed in het spotten van sales en ik kan je zeggen dat het echt een heleboel scheelt, terwijl je er toch leuk uitziet.

Dood en nu?

De voormalige Libische dictator Kaddafi is gisteren in zijn geboorteplaats Sirte gevangengenomen, neergeschoten en vervolgens aan zijn verwondingen overleden.
 
 Wat ik daar van vind, is misschien niet interessant voor jou, maar wat vind jij er van? Heb je er überhaupt wel een mening over, of is voor jou de kous af met het bekende zinnetje: “… de koning is dood, lang leve de koning …”?

Allereerst keur ik elke vorm van moord af. Ik houd me dan ook buiten de discussie wat nu wel en niet precies met moord te maken heeft, wat er onder de noemer zelfverdediging of doodslag valt et cetera en wat ik gedaan had als ik in een bepaalde situatie had gezeten.

Nu terug naar Libië. Na een staatsgreep met enkele mede-officieren kwam Kadaffi uiteindelijk als dictator aan de macht. Ongeveer veertig jaar was hij leider van Libië.

Omdat hij pretendeerde te kunnen zorgen voor een democratische staat waarin iedereen gelijk zou zijn en waarin de staat onder andere het economisch leven zou controleren, was hij in het begin vrij populair.

Toen bleek dat die gelijkheid en controle anders werden ingevuld dan verwacht, ontstond er een zeer strikt regime, dat de inwoners van Libië op een benauwende manier sterk controleerde.

Kadaffi zorgde door de enorme inkomsten uit olie en door vriendjespolitiek (familie op belangrijke posten etc.) dat hij aan de macht kon blijven.

Kaddafi liet het land en de inwoners steeds verder verloederen en begin dit jaar kwam zijn volk tegen hem in opstand.

Nu, zo’n negen maanden later, is het tijdperk van de dictator definitief voorbij.

In Libië zal waarschijnlijk vandaag officieel de bevrijding worden uitgeroepen en kan er begonnen worden met het installeren van een nieuwe, democratische regering.

Okee, hij is dood. En met hem heel veel rebellen en medestanders. Er is zóveel bloed gevloeid, dat kan ik me in het verre Nederland en in de huidige tijd niet eens voorstellen. Er is geen dictator meer, Libië krijgt eindelijk die langverwachte nieuwe start.
Dood en nu?




Bronnen:
- RTL 4 nieuws/ NTR journaal/ Algemeen Dagblad/ www.nu.nl

“Je geld of je leven…”

 Op televisie zapte ik laatst een rondje en zo kwam ik terecht bij een quiz waar het te winnen bedrag per vraag steeds hoger werd. De man in de stoel had blijkbaar al veel vragen goed beantwoord toen ik begon te kijken, want met zijn volgende vraag zou hij € 250.000,- kunnen winnen!

In plaats van dit bedrag dankbaar aan te pakken, gokte hij met dit geld om er € 500.000,- van te kunnen maken. Hij twijfelde enorm over het antwoord, maar de hoogte van het te winnen bedrag lonkte zó, dat hij door speelde. Uiteindelijk gokte hij goed. Nógmaals zo’n gok wagen durfde hij toch niet, dus bijna lètterlijk gek van opwinding verliet meneer de stoel. De € 1.000.000,- werd niet gewonnen, maar de helft ervan is al een enorm bedrag! Toen ik me probeerde voor te stellen hoeveel geld dat is, bedacht ik dat ik daar ongeveer 4 x mijn benedenwoning met tuin voor zou kunnen kopen…

Ik bleef nog even over al dat geld nadenken en vroeg me af of ik wel of niet zoveel geld zou willen winnen. In eerste instantie dacht ik:”ja, ik wil dat geld echt wel winnen!”.

Misschien kun je dan eventuele zorgen afkopen, maar veel bezitten zorgt aan de andere kant misschien juist wel voor meer zorgen.

Ja, ook ik ben lid van een loterij – die veel goede doelen namens mij steunt, want veel heb ik nog niet gewonnen de afgelopen jaren-, dus ik sta ook niet uiterst negatief tegenover het winnen van geld.

Wat wil ik dan eigenlijk en wat vind ik nu echt?

“Ik zie, ik zie wat jij niet ziet…”

Zet op een willekeurige dag de televisie aan en kijk en luister nóg eens bewuster naar het journaal dan je misschien al doet.

Als je het nieuws binnenlaat in je hoofd en in je hart, heb je er waarschijnlijk ineens een heleboel vragen bij. “Waarom” zal het eerste zijn dat in je op komt, maar is meteen ook de moeilijkste vraag die er bestaat. Is er wel een antwoord te vinden op alles dat men het liefst zo snel mogelijk bij elkaar veegt onder de noemer “wereldleed”?

Eén van de items die mij in het bijzonder trof was een filmpje met commentaar over de droogte en honger in Afrika. Hoe vreemd het misschien ook klinkt in deze moeilijke situatie was er ook iets moois te zien tussen alle ellende. Namelijk dat er tussen de mensen in nood, moeders met zieke kinderen en verzwakte vaders enkele kinderen met elkaar aan het spelen en lachen waren voor zover zij ertoe in staat waren.

Vervolgens buitelden de gedachten en vragen in mijn hoofd over elkaar heen…

Zullen deze kinderen vaker momenten kennen dat zij kunnen lachen en hebben ze nog vertrouwen in de toekomst?

Zijn ze moedeloos, angstig en verdrietig of houden ze hoop? Krijgen ze ooit de mogelijkheid om hun vleugels uit te slaan en het leven tegemoet te vliegen? Verandert hun glimlach in een frons wanneer ze ouder worden? Blijven ze overdag op straat spelen of wordt diezelfde straat juist de plek waar ze vannacht zullen moeten slapen? Hoe kunnen zij liefhebben in zo’n uitzichtloos heden? Hoe kunnen zij nu het verschil leren tussen wat goed is en wat niet, wanneer ze soms moet liegen om te overleven en moeten stelen om aan geld of eten te komen? Vragen zij zich wel eens af “waarom”?

Ik heb er geen antwoorden op.

Hel…!!!

Misschien een wat directe aanpak van een heikel punt? Lees verder om te zien waarom ik hier een column aan wijd…

Al sinds ik me kan herinneren wil ik naar Israël.

Ik werk in het onderwijs en hoe fijn vakantie ook is, het blijft irritant wanneer je niet zelf je vrije dagen kunt plannen. Ik zit dus vast aan het hoogseizoen, terwijl de mensen met wie ik op reis zou willen,  dan juist liever niet gaan. 

Elke keer kwam er iets tussendoor; een Golfoorlog, geldgebrek, tijdgebrek, niemand om samen mee te gaan, vriendinnen met partner en kinderen die liever gaan kamperen en nog zo wat redenen.

Vrienden en bekenden uit mijn gemeente gingen vorig jaar met een groep naar Israël, maar dat ging helaas aan mijn neus voorbij; het was buiten een schoolvakantie!

Een groepsreis met alleen onbekenden trekt mij om meerdere redenen niet, maar de belangrijkste reden is in mijn geval toch wel dat ik misschien een grand mal krijg. Dan wil ik mensen om me heen die mij kennen, die weten wat ze moeten doen en die er voor mij kunnen zijn. (Ik heb slechts af en toe een epileptische aanval, maar je zult zien dat die nèt komt wanneer ik op vakantie ben)

Dit jaar was er weer een reis naar Israël geboekt met mensen uit mijn gemeente en ook nú had ik mij niet aangemeld.

Meerdere mensen vroegen mij of ik mee wilde, maar telkens moest ik “nee” verkopen.

Twee weken geleden werd er een oproep gedaan of er mensen mee wilden met de reis, want door omstandigheden waren er weer plaatsen vrij!

Er moest wel snel beslist worden, want binnen een week moesten de tickets op naam gezet worden.

Dat Israël steeds weer op mijn pad kwam, zette me aan het denken.

Iemand zei tegen me: “Ja heb je, nee kun je krijgen”. De maandag daarna heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben tóch naar mijn directeur gestapt. Er moest goed over worden nagedacht. De rest van het gesprek laat ik in het midden, maar uiteindelijk mag ik tóch naar Israël!

Ik verheug me zeer op het feit dat tijdens de rondreis van 8 dagen heel veel plaatsen worden aangedaan die ik alleen ken uit de bijbel. Deze plaatsen ook werkelijk te gaan zien lijkt me zo’n verrijking van mijn geloofsbeleving, ik ben heel nieuwsgierig!

In de brochure las ik dat we ook Ge-ben-Hinnom gaan bezoeken. In mijn geheugen wroetend ging er vaag een belletje rinkelen. Dat is toch de Hebreeuwse term voor het Griekse “Gehenna”? En is dat in het Nederlands niet vertaald met “hel”?

Het blijkt een plaats te zijn ten zuiden van Jeruzalem, waar vroeger het afval van de stad werd verbrand.

Misschien raar dat ik het zo stel, maar de hel kun je dus “live”bezoeken. Ik ga in maart 2011 naar het Gehenna…

Ik zie het nu –letterlijk- als een warm vakantieoord en ben benieuwd hoe het er uitziet!

Voetnoot:

Ik heb niemands gevoel willen kwetsen en ben ook zeker niet oneerbiedig of te luchtig over dit onderwerp,. Mocht iemand dit wel zo opvatten dan is de column verkeerd begrepen. Het gaat  mij puur en alleen om de te bezoeken plaats. Omdat de meningen over of de hel wel of niet bestaat en wie er eventueel wel of niet naar toe gaan zo uiteen lopen, houd ik mij buiten die discussie.

“Goed management begint bij jezelf”

Deze oneliner sprak me erg aan, mede door de mate van vaagheid en verwachting. De invulling kon nog meerdere kanten op, vandaar dat enkele collega’s en ik ons inschreven voor de studiemiddag met deze titel.

“Goed management begint bij jezelf” was dus de training die ik gisteren bijwoonde. Tot een week voor aanvang was de locatie onbekend. Een programma ontbrak en wie er een presentatie zou houden kon ook niemand mij vertellen.

Mijn hoop op een productieve middag begon wat af te zwakken, want met zo’n titel voor een cursus mag je toch verwachten dat alles goed geregeld is?!

Afgelopen week kreeg ik een mailtje, met daarin de locatie en een zeer beknopte agenda:

Ontvangst – 13.15 uur

koffie en thee in de theaterzaal

Start           – 13.30 uur

Pauze         – 14.45 uur

Vervolg      – 15.00 uur

Einde          – 16.00 uur

Dit is ongelogen, ik had dus alsnog géén idee van de invulling van de middag!

Toen mijn collega’s en ik op de plaats van bestemming arriveerden, bleek dat er ook een conferentie voor fysiotherapeuten gehouden werd. Wij werden naar de zaal met fysiotherapeuten doorverwezen, maar gelukkig waren we zelf zo alert om te zien dat we daar niet moesten zijn.

Genieten mag!

Soms ben ik zo druk, dat ik vergeet te genieten. Laatst was er weer zo’n dag waarin alles een deadline leek te hebben en in mijn beleving meer mis ging dan gemiddeld.

Toen ik in de regen met twee volle boodschappen naar huis liep te bedenken waarom dit precies mij nu weer moest overkomen, zag ik een jongetje van een jaar of drie uit een bakkerij komen. Zijn moeder liet hem even lopen en stond te kijken wat hij zou gaan doen. Met een half opgegeten eierkoek in zijn hand begon hij hard in de plas voor de deur te stampen en murmelde met de kruimels nog in zijn mondhoeken iets dat leek op “het regent, het regent…”.

Gewèldig! Ik liep de rest van de weg net zo te genieten van de regenbui als dat knulletje en de rest van de avond zoemde door mijn hoofd : “… de pannetjes worden nat…”.

Enkele dagen daarna zat ik ziek thuis. Dat is vrij zeldzaam, dus ik moest even wennen aan het binnen blijven en uitzieken. Omdat ik het huis niet uit wilde met al mijn mankementen, was mijn moeder zo lief om met mijn lijstje de supermarkt te bestormen.

Eenmaal weer terug had ze een prachtig boeket met witte rozen en eucalyptus voor me gekocht. De witte roos is een old-time-favourite en de eucalyptus zat ertussen omdat het tegen verkoudheid zou helpen. De combinatie zag er fantastisch uit en tijdens mijn ziek zijn had ik toch iets om blij van te worden.

Echt vandálig!

 Na een lange werkdag, het doen van boodschappen, koken en ’s avonds een vergadering met de jongerenleiding van mijn gemeente kom ik rond 23.00 uur thuis. Al zoekend naar mijn voordeursleutel bekruipt mij een vreemd “hier-klopt-iets-niet…”gevoel.

Wanneer ik beter kijk, zie ik dat mijn mat verwisseld is met die van mijn buurvrouw, maar vooral ook dat mijn deurknop gesloopt is! Er steekt een kale schroef naar buiten, die zó goed bevestigd zit, dat deze gelukkig niet heeft losgelaten. De deurknop zelf is in geen velden of wegen te bekennen.

Mijn slot is nog wel intact, maar ook daar is aan gerommeld, getuige de afdruk van een schroevendraaierpunt aan de zijkant. Met de sleutel in het slot trek ik aan de brievenbus, ter vervanging van de deurknop. Eenmaal binnen vraag ik me af wat ik nu het beste kan doen.

Er is niemand binnen geweest, maar dit vertoon van onverschillig vandalisme, of zelfs toch een poging tot inbreken kan ik op zijn zachtst gezegd NIET waarderen!