Pride and prejudice - Trots en vooroordeel

"Hoi, met mij. Zou ik dinsdagavond met jou mee terug mogen rijden na de vergadering? De anderen komen ook, maar iedereen heeft na die tijd iets anders te doen, komt niet met de auto of kan mij niet afzetten. Heen kom ik met het openbaar vervoer, maar zo laat ’s avonds terug gaat dat niet. Van de neuroloog mag ik nog steeds niet zelf rijden.” 

“………” 

“Okee, ik snap het.  Jammer, maar helaas. Goeie vergadering en doe je de rest de groeten?”

“Hee, lang niet gesproken! We gaan met alle meiden een fietstocht maken, zwemmen en dan uit eten. Kom jij ook?”

“Lijkt me leuk, maar ik mag nog steeds niet fietsen en zwemmen… Veel plezier dan maar, hè.”

“Hoi, met mij. Heb je zin om straks naar de film van 20.00 uur te gaan?” 

“Ja, leuk!... Oh nee, dat gaat niet, ik mag natuurlijk niet autorijden en met het OV haal ik dat niet meer.”

Ik denk heel vaak alvast voor anderen en vraag bij voorbaat al niet eens meer of ik mee mag. Ik wil niemand tot last zijn en dan nog iets: stel je voor dat ze me die lastige miss Fish vinden, die nooit eens zelf kan rijden…Dat is nog eens “Pride and prejudice”, mijn versie van “trots en vooroordeel”!

Dát kwam flink binnen… en gaat er nooit meer uit!

Inmiddels meer dan 30 (!) jaar geleden begon ik met wat ik nog steeds het liefst doe: zingen.
Thuis, op school, in de kerk, in een jongerenkoor. God loven door zang en muziek en dan het liefst meerstemmig en met een band, wow!

Toen ik 21 was, deed ik auditie voor een koor dat zeer regelmatig optrad door het hele land, om het weekend ergens anders. Tot mijn verbazing en geluk werd ik aangenomen. Vanaf toen was het elk jaar meerdere weekends zeer intensief oefenen (zaterdagmorgen tot zondagavond), om daarna het land in te gaan om God te prijzen en Zijn liefde door te geven. Ongeveer 20 nummers meerstemmig en uit het hoofd zingen blijkt een opdracht die ook de rest van het jaar oefening nodig heeft. Vaak gaven we op zaterdagavond een avondvullend concert en op zondagmorgen begeleidden we dan de kerkdienst, een samenzang of praise. Slapen in gastgezinnen of met je luchtbed in een zaaltje naast de kerk gaf alles nog meer het gevoel van eenheid. Ook de tours door Duitsland en België waren echt súperbijzonder. Muziek blijkt taaldoorbrekend, evenals Gods liefde, die we door het zingen en musiceren door mochten geven.

Emotionele lijm

Dit weg, dat weg, alles weg…

Je kast, kelder, schuur of zolder staat vast vol met meer of minder spullen die eigenlijk weg zouden moeten. Maar waarom staat dat alles er nog steeds en ga je niet compleet los met opruimen? Het is vast niet de tegenzin om te starten met de daadwerkelijke actie. Het heeft in mijn geval te maken met wat iemand laatst “emotionele lijm” noemde.

Als je weleens bij een ander hebt opgeruimd, zul je waarschijnlijk ontdekt hebben dat dat veel gemakkelijker gaat dan bij jezelf. Zonder moeite kun je dan selecteren wat er weg kan en wat waardevol is om te bewaren, terwijl je dat thuis veel moeilijker vindt.
Het verschil zit ‘em volgens mij hier in: spullen van een ander zijn gewoon spullen. Maar m’n eigen spullen hebben een verhaal. Al die studieboeken herinneren aan de tijd dat de toekomst nog compleet voor me lag. De tekeningen, rapporten, schoolschriftjes, kaarten, foto’s, geboortekaartjes, trouwkaarten en knutsels laten zien hoe mijn verleden en dat van mijn naaste familie en vrienden tot op de dag van vandaag is verlopen. Boeken, muziek, dvd’s, meubels, kleding, servies, fotoalbums, administratie en allerlei papierwerk vullen mijn huis, mijn hoofd en mijn hart. Die etagère van oma, het doosje met theelepeltjes, de blikkenverzameling van mijn oudoom en het gourmetstel herinneren aan vroegere bezoekjes, al zal ik me wel tweemaal bedenken voor ik weer ga gourmetten!

Stress of passie?!

“Working hard for something we don’t care about is called stress; working hard for something we love is called passion!”

Terwijl ik eindelijk even een momentje voor mezelf had, vroeg ik me af wat het verschil tussen stress en passie is. Mijn hele leven staat boordevol van dingen die moeten, dingen die ik wil, dingen die nu eenmaal zo horen en dingen die op je pad komen.
In elk facet van mijn leven kan ik zowel stress als passie ervaren; de grens tussen deze twee is kleiner dan ik dacht!

Neem bijvoorbeeld mijn geloof: ik dank God voor Zijn onmetelijke liefde en ik ben een dankbare gelovige, maar ga ik naar de kerk omdat ik vind dat het zo hoort of omdat ik daar mijn geloof en blijdschap, mijn  verdriet en hoop kan delen en steeds weer vanuit Gods woord kan worden opgebouwd?

In de liefde kun je een relatie als stress of als passie ervaren;  wanneer je dat antwoord weet, zegt dat  toch vrijwel alles! Hoe retorisch kan een vraag zijn…
En nu ik single ben: voel ik stress als ik op zoek ben naar een nieuwe liefde om maar niet alleen te blijven of is het passie als ik het leven tegemoet treed, of ik nu wel of niet “de ware” zal ontmoeten… Leef je leven!

Gezond zijn is prachtig, maar hoe ga je om met een (chronische) ziekte? Is het stress als je zielig in een hoekje gaat zitten jammeren hoe naar alles wel niet is; hoe goed ik me dat soms ook kan voorstellen! Ik ben chronisch ziek, maar het is mijn passie dat ik ondanks alles tóch iets van mijn leven maak en juist kijk wat ik allemaal wel kan en heb. Die paar momenten dat ik er van baal dat ik niet alles kan neem ik voor lief, een enkel stressmoment heeft iedereen wel eens…

Is dat sporten wel zo gezond???

* wat je niet gebruikt slijt niet…* 

In een zeer ver verleden was daar de zwemles en de gymles. Ik deed zelfs mee met de zwemvierdaagse en zat ook op klassiek ballet. Nergens blonk ik echt in uit, maar ik deed het wel allemaal en meestal vond ik het erg leuk. Verder was ik een fervent skiër en fietste ik regelmatig in zo’n 40 minuten naar de middelbare school.

Na mijn studententijd bleef alleen het skiën over, slechts 1 week per jaar. Toen ik na een skiongeluk zelfs daar niet meer aan mee kon doen, hield ik het toch al niet meer zo fanatieke gesport voor gezien.
Dit duurde zeker een jaar of 2 en ik huldigde met volle energie het standpunt “wat je niet gebruikt slijt niet!”

Een fikse sportloze periode later vond ik het weer tijd om eens iets te gaan doen. Nu niet meer zozeer voor de lol maar als noodzakelijk kwaad!
Ik schreef mij in op een sportschool in de buurt en eenmaal per week bewandelde ik een circuit van indrukwekkende apparaten en machines, waarvan ik de meeste namen al weer vergeten ben. (lees: "verdrongen heb")

Mijn leven ging zo z’n gangetje, evenals mijn wekelijkse gangetje naar de sportschool. Toen zeer onverwacht mijn wereld 180 graden draaide en ik mijn plannen voor de toekomst ingrijpend moest bijstellen, verhuisde ik en stopte ik met het sporten. Ik gaf mij niet meer op bij een sportschool in de buurt, want mijn prioriteiten lagen ergens anders.

Samen douchen met jou!

Laatst kwam ik je per toeval tegen in de supermarkt. Ik liep je meerdere keren voorbij, maar uiteindelijk bleef ik toch staan. Je bent niet helemaal mijn type, als we puur op uiterlijk afgaan. Ja, je glimlach is schattig en je kale hoofd heeft ook wel iets, maar een oorbel en strakke witte kleding doet het niet helemaal voor mij. Ik val ook niet echt op bodybuilders, maar een man met spieren is soms toch wel leuk!
 

Ik merkte weer eens dat ik niet zo oppervlakkig ben dat alleen uiterlijk belangrijk is. Om één of andere reden besefte ik dat ik je per direct beter wilde leren kennen.

Iets wat ik anders nooit doe; na het afrekenen bij de kassa mocht je met me mee naar huis. Na het opruimen van de boodschappen, het koken en eten wist ik al veel meer van je. ’s Avonds wilde ik gaan douchen. En… tot mijn grote verbazing vroeg ik niet of je naar huis ging, maar juist of je wilde blijven.
 

De zus die geen zus is…

In een niet zo ver verleden schreef ik een column over hoeveel soorten vriendinnen ik heb. Bijvoorbeeld: de met-mijn-moeder-kan-ik-het-goed-vinden-vriendin, de ik-zie-je-zondag-in-de-kerkdienst-vriendin, de ik-ga-ergens-heen-zal-ik-je-ophalen-vriendin, de weet-je-vwo-3-nog-vriendin en de wat-was-onze-studietijd-leuk-vriendin. 

Verder zijn er ook nog de je-bent-mijn-collega-maar-ook-leuke-borrel-vriendin, de je-bent-mijn-schoonzus-dus-ik-moet-wel-vriendin, de welke-film-kijken-we-vriendin, de zullen-we-naar-een-museum-gaan-vriendin, de ik-heb-zin-in-een-high-tea-vriendin, de ga-ook-mee-naar-dat-festival-vriendin en nog talloze andere vriendinnen die ik nu misschien vergeet. Helaas is er dan ook een rijtje vroeger-was-ik-je-vriendin, maar daar gaat het nu niet over. Op Facebook heb ik inmiddels 403 “vrienden”,  maar zeker driekwart daarvan valt in de categorie vrienden-van-vrienden.
De vriendinnen die me het dierbaarst zijn, zijn de vriendinnen-die-net-een-zus-zijn.
 
Daar zijn er weinig van, maar hoe erg is dat? Ik heb liever een paar hele goede vriendinnen dan een flatgebouw vol vage kennissen. Wel is het leuk om met alle bovengenoemde vriendinnen af en toe eens af te spreken, maar zij zijn weer meer dan vage kennissen natuurlijk.

De-vriendin-die-net-een-zus-is spreek ik niet dagelijks, maar als we elkaar zien of spreken is daar het vertrouwen dat we altijd vriendinnen blijven, hoe onze levens ook lopen. Deze vriendin kan ik alles vertellen en wederzijds is dat ook zo. Naast praten en horen, luisteren en begrijpen we ook en dat is waardevol en bijzonder.

Wie schrijft… die blijft!

Ben je er inmiddels al achter wie wij – o.a. Solveig, de Spotter, Island, Countrygirl, Indewereld en Miss Fish- zijn? Wij schrijven afwisselend columns voor Funky Fish en zijn dus wereldberoemde columnisten! Als je in het archief van de site www.funkyfish.nl kijkt, zie je dat velen ons voorgingen.

“15 minutes of fame…” kun je hier bereiken :-D . Met dank aan jullie, onze lezers, verkregen wij wereldfaam.

 

Veel Funky Visjes schrijven een blog, maar een column is toch net even iets anders dan een blog. Bij een blog èn een column schrijf je over een onderwerp dat je erg aanspreekt, omdat het actueel is, omdat het je boeit, ontroert, laat lachen of tot nadenken stemt. Bij een column heb je daarnaast een deadline, soms krijg je de vraag of je over een specifiek onderwerp wilt schrijven en zijn er ook wat praktische afspraken, zoals het aantal woorden.

Wil jij ook schrijven? Schrijf dan een blog! Je kunt als blogger aan de slag in de “Zomer in je bol”-blogwedstrijd en wie weet win je prachtige prijzen: je schrijfsel wordt geplaatst en je wordt voor een bepaalde periode gratis Goudvis, ook mooi meegenomen.

Nu zoekt FF nieuwe columnisten, dus wie weet kan deze blogwedstrijd in het vervolg zelfs nog een stapje verder gaan en kom jij ons team met columnisten versterken. We zullen zien…

Wanneer je schrijft, bekijk je de wereld om je heen wat bewuster, vallen grappige gesprekken, mooie momenten en indringende gebeurtenissen je sneller op en probeer je op een originele manier te verwoorden wat je zojuist hebt gehoord, gezien of meegemaakt. Wat een ramp kan zijn is een “writers-block”. Dat moment dat je deadline bijna bereikt is en je geen idee hebt waar je een column mee kunt vullen, is soms absoluut aanwezig.

Ben je geen schrijver maar een lezer, blijf dat lezen dan vooral doen en geef je mening onder een column! Het is erg leuk wanneer er een reactie volgt onder de column of op de visakte van de bewuste columnist.

Dus: “Wie schrijft… die blijft”, of het nu een hele column is, of slechts die reactie van enkele regels.

O, O, O… - opruimen, ordenen en organiseren-

Als mijn moeder vroeger weer eens zei dat ik m’n kamer moest opruimen, was er –na enig morren en enige tijd – uiteindelijk een opgeruimde kamer te zien. Dat wil zeggen: op het oog was alles weer netjes. Dat ik alles wat er op de grond lag in één graai in de laden onder het bed had gestopt, zag niemand en ik was vrij vlot klaar. Boeken, schoenen, schone en vuile was, cd’s, muziekboeken, knuffels, spelletjes en overig speelgoed lagen door elkaar in een grote wanorde, maar er zat een kastdeur voor, dus wat maakte het uit?!
 

Makkelijk en snel klaar zijn waren mijn drijfveren, een echt opgeruimde en geordende kamer kon me niet zo boeien. Als het ècht te gek werd, zag ik dat ook wel in en deed ik een poging om alles goed op te bergen, maar op één of andere manier kwam het er maar een enkele keer per jaar van om daadwerkelijk op te ruimen.

Na mijn studie betrok ik een huurhuis en vertrok ik uit mijn ouderijk huis. Op dat moment drong tot mij door hoeveel spullen ik eigenlijk had vergaard de afgelopen jaren. Nu ik zelf verantwoordelijk werd voor een woonruimte en mij niet langer gevraagd werd of het niet eens tijd werd om op te ruimen, begon ik het nut van ordenen en organiseren in te zien.

Met je mond vol tanden…

Om nu te zeggen dat je met mij een ware voetbalfan te pakken hebt is een groot woord. Ik kijk vrijwel nooit en zelfs nu, tijdens het WK, heb ik te weinig rust in mijn achterste om een hele wedstrijd Nederland tegen wie-dan-ook uit te zitten. Wel vind ik het natuurlijk leuk wanneer Holland wint en “de leeuw niet in z’n hempie staat”!

Maar zelfs mij bereikte via via het nieuws van “dé beet”. De wereld viel compleet over de beet van Suarèz tijdens de WK-wedstrijd van Uruguay tegen Italië. Het is dan ook uitermate agressief gedrag. Waarom zoveel bewust geweld gebruiken, het is “toch maar een spelletje…”? Helaas, die tijd is al lang voorbij, voetbal is serious business.

Waarom reageert men nu zo verontwaardigd op “de beet” terwijl er lang niet altijd meer van wordt opgekeken wanneer een speler onderuit geschopt wordt? Dat doet toch ook zeer?!

Ik denk dat bijten agressiever overkomt. Bijten kun je misschien associëren met beestachtig gedrag. 

Vaderdag

 

De 3e zondag in juni is het vaderdag. Iedereen zal dit op z’n eigen manier wèl of niet invullen. Je kunt langsgaan bij vader, zelf die papa zijn of niet langsgaan bij pa omdat dit niet mogelijk of gewenst is.
Zoals al jaren min of meer als standaardidee geldt, is dat pa gelukkig wordt van tekeningen, sokken, stropdassen, boeken en aftershaves, dus laat ze ook nu maar doorkomen!
Wanneer je niet bij je vader langs gaat, misschien omdat hij al overleden is, misschien omdat jullie om een bepaalde reden geen contact meer hebben, misschien omdat je niet weet waar hij is, of misschien zelfs omdat je niet weet wie het is, zou het zomaar kunnen dat vaderdag een beetje gevoelig ligt in jouw leven.

Hoe “ja” is jouw ja?

“Ja hoor, daar kun je op rekenen!”
“Tuurlijk, dat komt voor elkaar…”
“Zeker, dat zal ik doen.”

En dan begint het pas.*zucht*
 

 Kan ik wel waarmaken wat ik zojuist heb beloofd en afgesproken? Hoe betrouwbaar is mijn “ja”?
Op mijn werk leert de ervaring op welke collega’s ik kan bouwen, dat zijn degenen die hun afspraken nakomen en ook mij het vertrouwen schenken.
Privé geldt dat misschien nog wel meer, werkelijk doen wat je belooft is vaak de basis van een goede vriendschap.
 
Een belofte is zó gedaan, maar vaak is het “werk in uitvoering”. Zorg maar eens dat je voor elkaar brengt wat je hebt toegezegd. Überhaupt het precies herinneren wat die belofte inhield is soms al moeilijk genoeg.  Bijvoorbeeld naar iemand luisteren en vervolgens beloven iets voor je te houden kan soms erg moeilijk zijn! Degene die zijn of haar hart wilde luchten heeft het verhaal met jou kunnen delen, maar bij wie kun jij nu terecht? Je hebt net beloofd je mond te houden, maar het zojuist gehoorde blijft wel in je hoofd rondspoken.
Een leven vol ervaringen laat me zien dat wederzijds vertrouwen zó waardevol is en zelf betrouwbaar zijn ook heel speciaal, dat je door geven en ontvangen je echte vrienden leert kennen.

Home is where the heart is!

Dit zag ik laatst in een woonwinkel op een houten decoratieplankje.

En volgens mij is dat echt zo. Thuis is daar waar je hart is!

Zelf zou ik eraan toe willen voegen: Thuis is daar waar je blij opstaat, zonder specifieke reden. Thuis is waar je je veilig voelt. Thuis is waar je gedachten de vrije loop krijgen, waar je kunt mijmeren en waar je jezelf kunt zijn. Thuis is ook daar waar je je zorgen, stress en verdriet kunt delen en je hart luchten wanneer het even moeilijk gaat.

                         

Nerd 2.0 !

 Nerds, van die echte!
Bekend vanaf de jaren ’70, ’80 en ’90, met vettig haar in een zijscheiding. Hoeveel vooroordelen kun je over één persoon kwijt? Let maar eens op:
Een stuntelige jongen met een donkere, toentertijd ontzettend NIET hippe bril. Natuurlijk ook met een grof gebreide trui met ingebreide motiefjes of geruite bloes waren de standaarduitrusting.

Nerds leken vrijwel altijd jongens te zijn. Stil en verlegen, heel intelligent, maar niet als het ging om het aangaan en onderhouden van vriendschappen, laat staan bij het aanspreken van dat ene speciale, lieve, leuke, slimme meisje.
Bij een toevallige blik schoten de vlekken in hun nek en stonden de handen vol zweet.
 

Ze waren goed dan wel briljant in wiskunde en andere exacte vakken, whizzkids met computers. Andere vooroordelen: het is vast een gamer, met een enkele dwangneurose à la Sheldon Cooper.

In de pauze op school zaten ze vast vaak alleen, of bij een enkele andere nerd. Ze werden daardoor waarschijnlijk weinig uitgenodigd voor een feestje, en alleen bij een repetitie schoof er iemand naast hen aan tafel.

Nerd stond gelijk aan slim, maar een tikje sneu…

Dat dit niet geheel en al mijn persoonlijke mening is, lijkt me duidelijk, maar wat is het leuk om te overdrijven in het beschrijven van vooroordelen ;-) .

Nu is alles anders. Nerds zijn cool! Zet een dikgerande bril op, eventueel met pleister, pak een ruitjesoverhemd, hoogwaterbroek, bretels, gestreepte sokken en desgewenst een vlinderstrikje. Een invasie van nerds. Ook zijn er op heden meisjesnerds. Nerd is een geuzennaam geworden.

De nerd is tegenwoordig een geaccepteerd persoon in een zeer kleurrijke samenleving…. Maar daarmee is het woord nerd de ware betekenis misschien een beetje kwijtgeraakt. Wil je op een nerd lijken, wil je een nerd zijn, of bèn je er echt eentje? Een doordenkertje, maar that’s the question!
Wanneer ik naar mijn profielfoto kijk, moet ik bekennen dat ik ook wel een heel geschikte bril draag. Die heb ik niet gekocht om de übernerd te lijken, maar ben ik nu een nerd of niet?

En hoe noemen we voortaan die échte nerd, die nog altijd moet bestaan, spelend op zolder met zijn bejaarde games, studerend, strips sparend of tien uur per dag online? Hoogste tijd voor zijn coming-out. De wereld wacht op hem, de nerd 2.0.

Of je nu een echte nerd bent of er slechts voor een avondje op één wil lijken; er is binnenkort een Nerd Fest en kun je helemaal los.

Leef je uit op het thema ‘Nerd’ door je in stijl te kleden. Tips voor de heren: tik een hoogwaterbroek op de kop en draag die met bretels. Trek een strakke zijscheiding in je haar en gebruik brylcreem voor de finishing touch. Suggesties voor de dames: draag een broekrok of een overgooier met kniekousen. Heb je lang haar, maak dan twee vlechtjes, twee staartjes of een knotje. Een bril met een echt ‘vet’ montuur is het ultieme nerdy accessoire.

Ik ben benieuwd; hoe vond je het om mee te feesten als nerd? Laat het maar weten in een reactie, ik ben héél nieuwsgierig!

Leuker kunnen we het niet maken…

Over enkele dagen wordt er van je verwacht dat je alles wat met belasting te maken heeft, hebt ingediend, op welke wijze dan ook. Ook al is de gewenste datum al járen 1 april, het is nog nooit een grapje geweest…

Dit wordt verder geen droge verhandeling over het Nederlands belastingsstelsel, maar met dit in mijn achterhoofd moest ik afgelopen week eens aan al die “toppers” denken, die voor slechts enkele dagen in Nederland neerstreken. Natuurlijk is het goed voor de naam van een land en financieel zal het ook best gunstig zijn, al die toppers, die vliegtuigen vol zakenmannen en beveiliging meenemen. Maar de belastingbetaler ziet niet concreet hoe “hun” geld wordt gebruikt om zo’n top te organiseren!

Een beetje boel broederliefde

Wie is jouw voorbeeld? Op wie zou jij willen lijken? Misschien denk je nu aan een superheld, filmster, artiest, een vriendin met haar mooie gezicht of aan die intelligente vriend, maar die bedoel ik deze keer niet. Heb jij een Bijbels voorbeeld? Ik vind het bijzonder dat in de Bijbel niet alleen Jezus als voorbeeld dient, maar ook Mozes, David, Paulus en nog veel meer 'gewone' mensen. Zo hoorde ik laatst iemand Filemon noemen. Zijn liefde en geloof zorgden ervoor dat de mensen in zijn omgeving een gemeenschap konden worden, een huisgemeente. 

Misschien weet je het uit ervaring, maar het met elkaar gemeente zijn is af en toe best ingewikkeld. Hoe ga je met elkaar om?
We zijn net mensen ;-) , met de één kun je nu eenmaal beter opschieten dan met de ander, hoe je misschien ook je best doet. Kijk niet alleen om je heen, maar neem vooral ook een kijkje in je eigen hoofd en je eigen hart. Misschien moet niet de buitenwereld zich aanpassen, maar kun jij zelf veranderen.
 

Allerliefste Valentijn

Allerliefste Valentijn,


Je weet niet wie ik ben, en ik denk dat ik dat nog maar even zo laat. Ik heb je nog niet zo vaak “live” ontmoet, maar ik vind je leuk genoeg om je een kaartje te sturen.

 (“… Je hebt niet in de gaten, wat je allemaal met me doet, dat kun je ook niet weten, ik heb je pas een keer ontmoet, en toen heb je mij misschien niet eens gezien…. Ik moet het toch proberen, ik weet alleen niet hoe. Niet langer verlegen, ik wil, ik zal, ik ga naar je toe! Er was een donder, een bliksem, een slag toen ik je zag. Ik ben veranderd, een ander, sinds die ene lach.……”
 Met dank aan Guus©!)

Bovenstaande songtekst is wel wat over the top, dit voel ik nog allemaal niet. Wat zou het leuk zijn als dat er ooit van zou komen! Liefde is zo’n woord dat volgens mij te vaak en te vroeg gebruikt wordt, en daardoor misschien wat van zijn waarde verliest. Ik ben niet verliefd en ik hou ook niet van je. Daar zou ik je beter voor moeten leren kennen en of dat ooit gaat gebeuren weet ik niet.

Lekker dier!

Een fruitvlieg keek laatst speurend rond
of hij iets van zijn gading vond.

“een appel, mwoah, ‘k heb liever cider,
maar al dat vocht geeft zo’n geklieder.
En ook die druiven hoef ik niet,
maar de wijn is op, tot mijn verdriet!
Soms hang ik eenzaam in een horretje,
En ben ik een dronken lorretje…
Ik ben dan nu echt fruitvlieg-af,
maar katertje klinkt ook zo maf!
Geef mij eens vlot een groot glas bier,
ik ben gewoon een lekker dier!”