Knock, knock…

“Of mice and (wo-)man “                John Steinbeck

Ik heb onverwacht visite, zie ik net uit een ooghoek.

Geen vrienden, familie, buren of collega’s, maar een klein zwart muisje.
Ik ben gelukkig niet bang, maar vind het wel een onhygiënisch idee dat 'ie binnen rondloopt.
In het begin dacht ik nog dat die snelle flitsjes door de huiskamer door de bewegende gordijnen en de wolken voor de zon kwamen, maar helaas.

Ik ben geen huisdierenmens, zeker niet als ze ongevraagd zèlf binnenkomen.

Buiten is het ijzig koud, het arme beest zoekt waarschijnlijk de warmte op. Ik snap trouwens niet door welk gat hij is binnengekomen, naar mijn weten is alles goed afgesloten. Is 'ie mee naar binnen geglipt toen ik thuiskwam? Ik wil het graag weten voor hij z’n familie uitnodigt en ik twintigvoudig de klos ben. Het is hier niet smerig, dus dat kan de oorzaak niet zijn. Het zal wel psychisch zijn, maar ik heb direct m’n hele huis gestofzuigd en schoon gemaakt.

Klik

Wanneer weet je of het klikt? Ik weet wel wanneer het niet klikt en ook wanneer het een beetje klikt, maar dé klik is al weer een hele poos geleden.

Komt het door mij en laat ik tegenwoordig niemand meer dichtbij genoeg komen om te klikken, of klikt het niet wederzijds? Ik weet het eventjes niet meer. Iedereen om mij heen lijkt te weten hoe ik mister right kan vinden… “Je moet wat vaker de deur uit”, “ga een cursus volgen”, “ga eens mee met een uitje van een internetsite”, “ik heb nog wel een vriend”, “kijk eens rond bij vrienden van vrienden op Facebook” en zo kan ik nog wel even doorgaan. Goede ideeën, maar de realiteit is dat ik ook via deze manieren geen klik gevonden heb.

Dé klik komt er niet alleen door uiterlijk of alleen door praten. De klik komt er niet alleen door luisteren of alleen door een leuke date. De klik komt er niet alleen door te weten wat voor werk je doet, wat je gelooft of alleen door gedeelde interesses. Wanneer vind je de juiste combinatie van dit alles? En dan het volgende punt: vind je dan alleen de aandacht die je krijgt leuk, of is de bewuste persoon echt degene met de “wow-factor”?

Alleen, maar niet eenzaam!

Zomaar op een vrije vrijdag gun ik mijzelf zo nu en dan de luxe uitspatting van het buiten de deur koffiedrinken. In mijn hometown zijn zat leuke cafeetjes, restaurantjes en lunchrooms te vinden, evenals een coffeeshop, waar echte koffie nog hot stuff is en je geen pasje nodig hebt om naar binnen te mogen.

Vandaag besluit ik koffietijd over te slaan en te gaan lunchen in een nieuw, pas geopend en modern ogend zaakje net buiten het centrum. Ze noemen zichzelf “the lunch - & lounge company”, dus ik ben benieuwd. Ik stamp mijn besneeuwde laarzen grondig af, loop naar binnen en zoek een plaatsje.

Zodra ik mijzelf op een met leer beklede hout-metalen barstoel gehesen heb, bekijk ik de menukaart. Alle gasten om mij heen worden zeer vriendelijk en vlot geholpen, maar het lijkt wel of mevrouw “Lounge” mij niet ziet. Na enig vriendelijk geknipper met mijn wimpers, wat gewapper met mijn hand en een poging tot oogcontact, komt ze uiteindelijk ook bij mij langs. Wanneer ik vraag om een cappuccino, een mineraalwater en een meergranencrostini zonder boter, met geitenkaas, tomaat, gerookte zalm, mozzarella en wat rauwkost, kijkt ze me verbaasd aan. 

Anders’ denken

Bijna iedereen heeft wel eens te maken met het feit dat wat hij denkt niet overeenkomt met de mening van de ander. Verschil van mening en anders denken, het klinkt vaak negatief, maar hoeft lang niet altijd te leiden tot discussie en ruzie.

Zolang beide personen elkaars mening respecteren en niet persé het gelijk aan hun kant willen hebben, is er een prima gesprek mogelijk.

Agree to disagree (we zijn het erover eens dat we het oneens zijn) kan betekenen dat je het onderwerp laat voor wat het is, of er juist verder over praat om elkaars mening beter te leren kennen. Een compromis zal vaak het gevolg zijn.

Wanneer meningsverschillen, andere inzichten of waanideeën ervoor zorgen dat er crimineel gedrag uit voortvloeit, geldt dan nog steeds “iedereen heeft recht op zijn eigen mening”?

Dit vroeg ik me af toen ik afgelopen week in journaals en kranten op de hoogte werd gehouden van het proces van o.a. Anders Breivik.

Zijn strafbare feiten zijn al even geleden gepleegd en voorafgaand aan de daden heeft hij vanuit zijn specifieke mening al langer nagedacht over de te plegen feiten.

Ik kan –en wíl- me niet voorstellen dat je 77 mensen ombrengt, en dat je dat van tevoren tot in de puntjes uitwerkt, voorbereidt en uiteindelijk werkelijk uitvoert.

Sjiek de friemel

Ik zit in de metro. Schuin tegenover mij zit een dame van respectabele leeftijd. Ze draagt een keurig twinset, met een stel mooie Chanel-schoenen eronder . Haar nagels zijn prima verzorgd en haar haar is keurig gekapt. Dit is geen mevrouw, maar met recht een dame...

Om haar vinger heeft ze een bescheiden gouden ring, om haar pols een gouden slavenarmband. Ze heeft haar benen niet over elkaar geslagen, maar kuis naast elkaar, zodat ze netjes en rechtop zit. In haar handen houdt ze een iPad. Op de stoel naast haar staat een luxe zwart-witte tas, die ongetwijfeld van haar is.

Als ik een klein beetje naar voren buig, zie ik dat de tas van Gucci is. Wat zou er in zitten? Wat doet deze dame voor werk? Hoe ziet haar leven er uit? Mijn fantasie slaat op hol.

Zij woont vast met haar man, die natuurlijk opvallend veel gelijkenis vertoont met bijvoorbeeld John de Mol of Beau van Erven-Dorens, in het Gooi. Een ruime villa met oprijlaan, 2 BMW’s in de garage, een zwembad in de enórme designtuin en naast de drie verdiepingen tellende glazen vesting  is er ongetwijfeld nog een jacuzzi op het dakterras te vinden. Ze hebben vast een golden retriever en twee kinderen, die klinkende namen hebben als Reinier-Willem en Louise-Charlotte. De een is neuroloog en de ander advocaat. Mevrouw heeft waarschijnlijk de gepensioneerde leeftijd bijna bereikt, zodat ze daarna met haar man kan gaan genieten van alle pracht en praal die ze in de loop van de tijd hebben vergaard, maar waar ze door de drukke banen nooit aan toe kwamen om er ook heerlijk gebruik van te maken.
Ik vraag me alleen met nadruk af waarom ze nu met de metro gaat.