Veel
van mijn vrienden en vriendinnen zijn getrouwd en bij een heel stel begonnen afgelopen jaren de eierstokken te
rammelen. Wat wil nu het toeval, er zijn er tíen in mijn omgeving zwanger of net
bevallen, en 4 daarvan hebben hun hummel er zelfs in dezelfde week
uitgewrongen… (Was er 9 maanden eerder soms een stroomstoring in de stad?)
Van
mij wordt natuurlijk verwacht dat ik er tenminste een kaartje naar toe stuur,
maar bij de meesten wordt een bezoekje mèt cadeau wel erg op prijs gesteld. Ondanks
de aanslag op mijn portemonnee en het feit dat ik geen beschuit met muisjes
meer kan zien, is het natuurlijk wel heel bijzonder, zo’n uit liefde geboren
geschenkje.
Zelf
heb ik (nog) geen kinderen, maar net gescheiden en de wereld opnieuw verkennend
zal dat ook nog wel even zo blijven vermoed ik.
Hoe
leuk ik het ook vind voor al mijn vrienden en vriendinnen, het valt me op dat
er geen “normaal” gesprek meer te voeren is!
Waar
we vroeger uren konden discussiëren en filosoferen over de zin van het leven of
het overleggen naar welk café/museum/theater/bioscoop we zouden gaan, wordt dit
nu vervangen door het raden van de naam van het komende kind en de kleur van de
kinderkamer…
De
gesprekken gaan nu over zaken als een totaalruptuur, kolven of niet, parttime werken, “pappadagen” en als
hoogtepunt van ieder gesprek; waar zijn deze week de Pampers en de Olvarit in
de aanbieding?!
Gelukkig
zijn er ook vrienden en vriendinnen die wel snappen dat dit niet al te
interessant is voor de mensen zonder kinderen, maar zelfs zij kunnen het niet
laten.
Laatst
ging ik met een van hen shoppen. Ik dacht dat het net zo zou zijn als vóór de
komst van de levende baby-born, maar oeps; wat een vergissing!!!
Volgens
mij hebben ze er een shopsensor bij gekregen, want zelfs om de hoek weten ze
nog een kinderkledingzaak te spotten en het ”ach, je vindt het toch niet erg om
even naar binnen te gaan” is niet van de lucht.
Met
4 complete outfits voor de kleine verlaten we de stad, terwijl de schoenen waar
ik naar op zoek was nog steeds op me staan te wachten. Ja, we moeten echt nú naar
huis omdat hummeltje wel op tijd moet
eten…
Lieve
vrienden en vriendinnen; knuffel je kind helemaal plat van me en blijf al die
foto’s mailen en eerste snottebellen op Facebook posten, maar sta er niet verbaasd van
wanneer ik –voor het eerst van mijn leven- geen gespreksstof heb en stil val
bij zoveel voor mij onbekende informatie…
Dikke
kus voor Yana, Steve, Eva, Merel, Fenna, Ellen,
Ruben, Abe en David, van jullie lieve
“tante” Manon…!
