Wintertijd, zomertijd, uit de tijd!

Waarom, ja, wáarom heet wintertijd uiteindelijk wintertijd, wanneer het al in de herfst ingaat?

Evenzo de zómertijd… In de lente verandert het, maar toch heet het zomertijd. Misschien kom ik daar  gewoon verstand voor te kort, al begrijp zelfs ik dat het te maken heeft met de stand van de zon, het lengen of korten van de dagen en wat dies meer zij, maar noem het dan herfsttijd en lentetijd!

Na 33 jaar ervaring ben ik er eindelijk achter hoe het ook al weer zit met het voor- of achteruit zetten van de klok.

In het VOOR-jaar gaat de klok VOOR-uit. Ergo; in het NA-jaar gaat de klok niet NA-uit, maar ACHTER-uit…

De filosoof in mij denkt er tegelijk nogal luchtig, maar ook wel diep over na; de tijd is ongrijpbaar, maar door mensen geprobeerd in seconden, minuten, uren, dagen, weken, maanden, jaren, eeuwen en millennia te vangen. Een schijnvorm van zekerheid en veiligheid.

Door al het vastleggen van tijd weet ik wel dat gisteren de wintertijd van 2010 is ingegaan en dat ik vandaag jarig ben. Al terugrekenend betekent het in 1976 geboren zijn dus, dat ik vandaag 34 ben geworden!

Maar ik ben op 1 november 1976 pas ’s middags geboren, telt de tijd vóór 13.00 uur dan nu nog steeds niet mee voor mijn verjaardag?

Wat zou het rustig zijn om zonder klok te leven. Als het licht wordt ga je je bed uit en doen wat je moet doen. Wanneer het licht weer verdwijnt, ga jij ook op een lagere energiestand. Luisteren naar je lichaam en doen wat je kunt, zou voor véél mensen een stuk gezonder zijn dan proberen om 36 uur in één dag te stoppen en continu stress te voelen.

De vraag die ik mijzelf stelde afgelopen zaterdag- op zondagnacht was deze: Ik ga eerder naar bed dan 3.00 uur, wanneer officieel de wintertijd ingaat. Als ik dan de klok van 23.00 uur naar 22.00 uur zet, is het dan tien of elf uur? Mijn klok geeft aan dat het 22.00 uur is, dus kan ik net zo goed dat uurtje volmaken en wat langer opblijven. Maar dan kan ik er ook voor kiezen mijn klok op 23.00 uur te laten staan en op tijd te gaan slapen. Dan moet ik wel de volgende dag alles een uurtje terug draaien.

De tijd is dus tegelijkertijd een houvast als een kink in de kabel.

Want, hoe zit het met de verschillende tijdzones? Normaal gesproken verschillen de continenten etc. al in tijd, maar met het ingaan van de wintertijd of de zomertijd heb je er nog een extra tijdbarrière bij! Het kan dus gebeuren dat je per vliegtuig later weggaat dan je uiteindelijk aankomt!!!

Zomertijd, wintertijd… uit de tijd?! Ik leg me er maar bij neer dat het uur dat ik gisteren extra kon slapen zal moeten worden ingehaald wanneer de lentetijd ingaat en we dat uur weer moeten inleveren.

Welke tijd het dan ook mag zijn: “Er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien, dat ben ik….”

“Wát zeg je tegen mij …?!?

 “Goedemorgen. Wat zit je haar leuk, ben je naar de kapper geweest?”

Ik kijk om of er iemand achter me staat, maar het wordt echt tegen mij gezegd. “Oooh, bedankt. Ja, het klopt, goed gezien!”

Wat grappig om te merken dat een compliment krijgen - hoe klein ook - zoveel met een mens kan doen. Ook het geven van een compliment doet je goed, je hebt iets positiefs tegen iemand anders gezegd en dat betekent dus, dat je die persoon bewust hebt gezien en de moeite hebt genomen om iets aardigs te zeggen.

Je mond, je tong, je praten kan meer teweeg brengen dan je soms zelf denkt. In positieve zin betekent het misschien, dat je vriend, collega, buurvrouw of vriendin figuurlijk gesproken even “groeit” en zich meer gewaardeerd voelt dan jij op dat moment kan zien.

Helaas heeft al het positieve ook een negatieve kant. Een roddel of snertopmerking floept soms ook sneller je mond uit dan je bedoeld hebt en ook dit kan meer indruk op een persoon maken dan jij je realiseert.

Dit gaat geen preek worden over nooit meer liegen, roddelen, je irriteren of even je frustratie uiten, want iedereen weet dat je wel je best kunt doen, maar dat het nooit voor 100% zal lukken.

Complimenten geven werkt ook positief voor jezelf, zoals ik hierboven al schreef. Je schuift alle negativiteit van een bepaalde persoon even aan de kant en maakt ruimte om iets leuks, moois, grappigs, liefs of  bijzonders in een ander te zien. Zo word je zelf rustig, opgewekt en minder negatief.

Het zou zelfs zomaar kunnen gebeuren dat jij zelf ook een complimentje krijgt, of dat iemand oprecht vraagt hoe het met je is.

Dus… je mond en tong zijn slechts kleine lichaamsdelen, maar kunnen een heel groot effect hebben!

In de bijbel staan een héleboel wijsheden, spreuken en teksten over spreken en zwijgen. De onderstaande woorden spraken mij vandaag wel aan:

Spreuken 21:23

Wie zijn mond en zijn tong bewaakt, bewaart zichzelf voor benauwdheden.

Psalm 34:14

Bewaar uw tong voor het kwade en uw lippen voor het spreken van bedrog

Jakobus 1:19

Weet (dit) wel, mijn geliefde broeders: ieder mens moet snel zijn om te horen, langzaam om te spreken, langzaam tot toorn

Zullen we vanaf nu elke dag minstens één complimentje aan een ander geven?

Dan heb ik bij dezen meteen een compliment voor jou; wanneer je het echt gaat doen, ben ik erg trots op je!!!

Was afgelopen vrijdag wel zo goed...?

De afgelopen dagen vroeg ik mij, zoals bijna ieder jaar, af wat Goede vrijdag nu zo goed maakt. Ook dit jaar kwam ik weer tot de bijzondere conclusie dat het ècht een goede vrijdag is, hoewel deze dag bekend staat om geweld, lijden en verdriet.

Of je iets gelooft en wàt je gelooft maakt niet uit, op Goede vrijdag wordt herdacht dat Jezus onschuldig stierf. Niet na een ziekte of door een ongeluk, maar bewust en vrijwillig.  Hoe moet dat voelen? Wanneer je zelf vader bent of een liefhebbende vader hebt, kun je je niet voorstellen dat een vader het zó ver zou laten komen dat hij de enige zoon die hij had, liet sterven. Wat een verdriet moet dat zijn geweest voor de Vader en wat een pijn en lijden moet het zijn geweest voor de Zoon… Omdat zij niet alleen als Vader en Zoon van elkáár hielden, maar van ieder mens, overal en altijd, gebeurde er iets wereldschokkends; er stierf een mens, maar Hij werd ook weer levend gemaakt! Dát is wat die vrijdag nu zo goed maakt. Wanneer dat lijden er niet was geweest, was ook de opstanding uit de dood er niet geweest…

Nu kan ik dit verstandelijk niet beredeneren, ik krijg ook niet wekelijks een briefje uit de hemel met antwoorden op mijn vragen en ik vraag me soms echt wel eens af hoe je nu merkt dat God er is.

Hier een voorbeeld dat hier misschien mooi bij aansluit:

“Twee meisjes, Maartje en Emma, waren samen aan het logeren bij opa en oma. Opa vond het belangrijk om na het avondeten een stukje uit de bijbel te lezen. Zowel Maartje als Emma vonden het maar saai en zaten hier nu niet zo op te wachten, opa mocht wel eens een dagje overslaan, zodat zij nog even konden spelen.

Op een dag ging het verhaal over het sterven van Jezus en Zijn opstanding uit de dood. Emma en Maartje hadden dit verhaal wel eens op school gehoord en door de herkenning bleven ze iets geïnteresseerder naar opa luisteren. Maartje vroeg aan opa hoe hij nu wist dat God er is. Opa antwoordde dat hij God niet kan zien en horen, maar tóch weet dat Hij er is, door alle bijzondere verhalen in de bijbel en door de goede dingen die mensen voor elkaar doen zonder er iets voor terug te verwachten.  

Na het eten vroeg Maartje aan Emma of ze verstoppertje wilde doen. Emma knikte en begon te tellen. Maartje zocht in de grote, donkere schuur een plekje om weg te kruipen en ze vond een klein hoekje achter opa’s werkbank, waar Emma haar vast niet zou vinden!

Het was wel erg smal en Maartje lag niet lekker, maar ze wilde persé NIET gevonden worden, daarom hield ze vol.

Gespannen wachtte ze af of ze Emma al aan hoorde komen. Het duurde wel erg lang! Zocht Emma misschien in huis of in de tuin? Na een hele tijd hield Maartje het niet meer uit en rolde zichzelf achter de werkbank vandaan. Ze liep terug naar het huis en zag dat Emma televisie zat te kijken. Toen begreep Maartje dat Emma haar helemaal niet gezocht had! Boos liep ze naar opa en oma en riep dat Emma gemeen was. Toen opa haar vroeg waarom Emma dan gemeen was, zei Maartje dat Emma beloofd had haar te zoeken en zich niet aan haar belofte had gehouden. Het enige dat opa hierop zei, was: ” Gelukkig voelt God zich niet zo wanneer Hij merkt dat mensen Hem niet zoeken. Hij vindt het fijn wanneer mensen Hem vinden en Hij wacht wèl en loopt niet boos weg.”

En…? Zullen we samen verstoppertje doen? Jij mag beginnen met zoeken…!

Noordpool, Zuidpool, tegenpool

Tegenpolen zouden elkaar aantrekken. Het klinkt zo cliché, maar toen ik er eens wat langer bij stil stond, bleek het best een doordenkertje te zijn.

Aan de uitleg van de wetenschappelijke werking van de aantrekkingskracht tussen de Noord- en Zuidpool waag ik mij niet, maar hoe werkt dit in het sociale leven?

Zou het dan betekenen dat mijn ideale man een lulletje rozenwater is? Of dat ‘ie een botte hark is, het bankhangen heeft uitgevonden en het IQ van een visstick heeft?

Niet dat ik nu compleet perfect, geweldig, altijd lief en hoogbegaafd ben, maar ik ben ook niet bepaald saai, dom, chagrijnig of sloom te noemen.

Ik ben met vlagen erg gedreven en vrij perfectionistisch aangelegd. Ik heb een brede interesse op meerdere terreinen en ga graag op stap.

Wat héérlijk, het vooruitzicht dat mijn toekomstige echtgenoot snurkt, gigantisch uit z’n bakkes stinkt, z’n troep laat slingeren en niet weet wanneer ik jarig ben.

Nu moet ik toegeven dat ik soms slaapwandel, maar… dat geeft geen herrie in de slaapkamer!

Ik verzorg mezelf goed, ik heb zelfs standaard pepermuntjes, make up en een mini-deo in mijn tas. Af en toe doe ik wel een subtiele okselcheck. (krabbel met je linkerhand aan je rechteroor, dan komt je oksel vanzelf even langs! )

Ik ben redelijk gesteld op een opgeruimd huis, al zal ik niet meteen flippen wanneer er een rode handdoek tussen de zwarte washandjes ligt of een koffiemok tussen de borden staat. Maar een spoor van sokken, ondergoed, t-shirts en jeans op de vloer doet mij niet opspringen van vreugde, dus Onslow, Archie en Al kunnen meteen rechtsomkeert maken.

Spontaniteit wordt spontaan-niet-tijd

“Vind je het leuk om bij me te komen eten?” “

“Eeeh… Ja, natuurlijk! Ik moet wel even in mijn agenda kijken wanneer ik tijd voor je heb.”

“Ik bedoelde eigenlijk vanavond.”

“Ooh, het spijt me, maar dat zal helaas niet gaan. Na mijn werk heb ik een afscheidsborrel van een collega en daar moet ik echt heen.”

“Jammer. Morgen dan?”

“Nee, sorry. Dat is m’n enige vrije dag en daar heb ik al een bezoek aan de kapper, de schoonheidsspecialiste en de tandarts staan. Daarna ga ik nog shoppen en uit met een vriendin.”

“Je mag het ook gewoon zeggen wanneer je geen zin hebt om bij me op visite te komen, hoor…”

“Hè? Maar dat is helemaal niet waar! Nogmaals, ik vind het heel leuk, maar moet wel het ruim van te voren opschrijven.”

Op wie van de twee lijk jij? Tot mijn grote spijt moet ik toegeven dat ik meestal degene ben die op haar agenda, mail en sms’jes leeft en zelfs haar vrije tijd moet inplannen, omdat daar anders weinig van terecht komt.

Over talenten, eigenschappen en andere positieve dingen…

Laatst belandde ik met een stel goede kennissen na een gezellige avond  in een zeer interessant gesprek over positief en negatief leven.

In eerste instantie zeiden de meesten erg positief in het leven te staan, maar na even verder praten, bleek dat eigenlijk íedereen meer negatieve dan positieve eigenschappen van zichzelf  kon opnoemen.

Iemand kwam ook met de wetenschappelijk bewezen uitspraak dat mensen hooguit 15 keer per dag voluit lachen en veel vaker fronsen. Dit, terwijl fronsen veel meer spieren in werking moet zetten dan lachen!

En wanneer je eens verder nadenkt, zie je ook dat de maatschappij, om dat woord maar eens te gebruiken, vooral een negatieve instelling heeft.

Je krijgt wel een boete wanneer je iets verkeerd doet, maar je wordt nooit eens beloond wanneer je iets goed doet.

(Kijk ook maar eens rond op je werk; iedereen verdient in verhouding hetzelfde, terwijl ze niet hetzelfde verdienen. En een bedrijf moet niet kijken naar hoeveel mensen er in dienst zijn, maar naar hoeveel mensen er werken! Meteen even twee doordenkertjes…)

Opgeruimd staat netjes!

Wat ik vandaag ineens heb weet ik niet, maar na een drukke en vermoeiende werkweek heb ik plotseling een stoot energie waar je “u” tegen zegt!

Ik race door mijn huis, pak dozen uit, ruim spullen op, zet kasten in elkaar, verf een stoel, maak het toilet schoon, sjouw spullen naar de schuur, gooi héél veel weg en maak onderweg naar de container om al die dozen en vuilniszakken te dumpen zelfs een praatje met de buurvrouw.

Nu ik mezelf even de rust gun om een espresso te maken en deze zowaar zíttend op te drinken vraag ik mij af: waar komt die energyboost vandaan?!

Ik ben inmiddels bijna 1 ½ jaar gescheiden - dat was inderdaad wel “opgeruimd staat netjes”- maar daar kan deze adrenalinestoot niet van zijn. Ook ben ik niet verliefd en nesteldrang is het ook al niet, want het schijnt dat je een vent nodig hebt om zwanger te worden en dat eerdergenoemde nesteldrang hier een gevolg van kan zijn.

Murphy, at your service…!

Vanochtend uit mijn bed gestapt, nadat de wekker op de grond was gevallen en ik ‘em dus niet vanuit mijn bed nogmaals op snooze kon zetten. Vervolgens kon ik één van mijn pantoffels niet vinden en liep ik uiteindelijk blootsvoets naar mijn keuken voor de eerste mok koffie, die mij hopelijk wat wakkerder zou maken. Na het koffiezetapparaat te hebben aangezet, stond ik op mijn tenen om een ontbijtbordje van de plank te halen. Je raadt het al, het glipte tussen mijn vingers door en brak op de vloer in wel tweehonderdachtendertig stukjes (het kunnen er een paar meer of minder geweest zijn).

Terwijl ik probeerde de scherven op te ruimen zónder mijn blote voeten te beschadigen, sneed ik mijn duim aan een randje van het gesneuvelde bord.

Het voelde vervelend pijnlijk, maar vooral het feit dat het bleef bloeden vond ik op z’n zachtst gezegd onhandig; ik moest nog ontbijten, aankleden en naar mijn werk! Op zoek naar pleisters vond ik een leeg doosje, maar gelukkig waren er wel leukoplast en watten aanwezig. Na een provisorisch kunstwerk van mijn duim te hebben gemaakt, trok ik eerst kleding en schoenen aan, alvorens ik begon met het opvegen van de stukjes die ooit samen een bord hadden gevormd.

Toen de koffie was doorgelopen, besloot ik toch even te gaan zitten en een slok te nemen. Onderweg met mijn mok naar de bank zag ik een opstapje over het hoofd, struikelde zijdelings over het obstakel en zag de koffie in druppels en vlekken tegen mijn witte muur verdwijnen in plaats van in mijn mond!

- zucht-

Oh, lekker dan…

Mmmm, vakantie was dit jaar geen optie, maar vandaag wil ik  toch even de stad uit. Ik heb mijn moeder uitgenodigd voor een leuke dag in Scheveningen. Een combinatie van een verlaat moederdagcadeau en een bedankje omdat ze zo vaak voor me klaar staat…

Natúúrlijk eten en drinken aan het strand, shoppen, naar de musical Mary Poppins. Kortom, even iets anders dan anders en het voelde echt als een dagje vakantie!

De musical Mary Poppins was heel bijzonder, we zaten 1^e rang, dus we konden alles prima zien. Zang en acteerwerk was goed, en wow, ook de techniek en de decors, héééél bijzonder!

Toen we die morgen aan de koffie zaten met onze voeten in het zand, konden we genieten van het feit dat het echt mooi weer was. Dat mooie weer hield alleen ook in, dat alle Hagenezen van 60+ waren uitgelopen om hun al iets te zonnebankbruine rimpelvel in een 2 maten te kleine bikini of speedo te hijsen en vervolgens op een strandstoel te besluiten ook de bandjes maar los te doen.

De wet van de zwaartekracht bewees zich ditmaal iets te opvallend. Oké, een maatje meer of het een en ander niet meer zo strak als toen ze 20 waren, daar hoor je mij niets over zeggen, want ik heb ook geen maat 36.

Kun je dat niet zelf?!

“Hoi, met mij. Heb je zin om nu naar de film van 20.00 uur te gaan?” 

“Ja, leuk!... Oh nee, dat gaat niet, ik mag natuurlijk niet autorijden en met het OV haal ik dat niet meer.”

“Hee, lang niet gesproken! We gaan met alle meiden een fietstocht maken en dan shoppen. Kom jij ook?”

“Lijkt me leuk, maar ik mag nog steeds niet fietsen… Veel plezier dan maar, hè.”

“Hi! Ik moet je wat leuks vertellen… ik ben in verwachting van de tweede!  Isabel krijgt over zo’n 6 maanden een broertje of zusje!”

“Wow, gefeliciteerd. Heel leuk voor jullie!!!!!” 

(Dat is absoluut gemeend, maar met mijn dagelijkse lading pillen en inmiddels gescheiden gaat dat er voorlopig bij mij niet van komen… Ik heb “zelfs” nog geen nummer 1. Gelukkig heb ik -nog- geen rammelende eierstokken, dat scheelt enorm!)

“Hoi, met mij. Zou ik vanavond met jou mee mogen rijden naar het feest op het strand? De rest komt ook, maar iedereen heeft voor die tijd iets anders te doen, is niet in de buurt of kan mij niet ophalen. De bus stopt er niet en anders kan ik er niet komen…” 

“………” 

“Okee, ik snap het.  Jammer, maar helaas. Leuke avond en doe je de rest de groeten?”