De
impact van verhuizen is groter dan ik in
eerste instantie dacht. Na het kopen van mijn huis, het stofhappen, verfsnuiven
en het lief aankijken van sterke vrienden die mijn inboedel wilden versjouwen
begon het eigenlijk pas echt.
Na
enkele dagen had ik in de gaten dat de huiskamer van mijn bovenburen boven mijn
slaapkamer ligt en dat de dove buurman pas om 00.30 uur gaat slapen…
Dit
betekent dat zijn vrouw hem gemiddeld 5 x op volle sterkte moet vragen wat hij
wil drinken voor hij haar verstaat en dat men zelfs 3 straten verderop nog kan horen
welk tv-programma hij kijkt. Naast het feit dat ik hierdoor niet snel in slaap
val, ben ik ook niet zo gecharmeerd van de achtenvijftigste herhaling van “the
A-team” of de wijze raad van dr. Phil midden in de nacht.
De
buurvrouw links van mij is een actieve 55-plusser met een deeltijdbaan als
verpleegkundige. Door haar onregelmatige werktijden komt zij soms pas rond
23.30 uur thuis. Gelukkig heeft zij een hond die haar dan enthousiast en vooral
luidruchtig begroet; ook daar mag ik van meegenieten.
De
buurman en buurvrouw rechts van mij zijn aan het verbouwen, evenals ik. De
goede adviezen en handige tips vliegen over de schutting zodra ik een voet in
de tuin zet, dus het wordt kiezen: verplicht terugpraten in een lekker
zonnetje, of rust achter de geraniums (al zijn dat in mijn geval gerbera’s,
tulpen of rozen).
Misschien
denk je nu; ”waarom is ze daar dan in hémelsnaam gaan wonen…?”. Dat kan ik
gelukkig aan jou (en dus ook aan mezelf) uitleggen…
De
locatie is gewèldig, midden in het centrum van een leuke stad, met winkels,
horeca, werk, openbaar vervoer, bioscoop en een theater op loopafstand.
Ook
kon ik dit huis ruim onder de vraagprijs -zelfs onder de taxatiewaarde- kopen,
omdat er nog zoveel aan verbouwd moet worden. Waar anderen niet verder in
onderhandeling wilden door alle leeuwen en beren die zij op de weg zagen, wordt
dit mijn “Mount Everest”. Een hele lange weg met onverwachte wendingen, maar
eenmaal boven heb je bereikt waar je zolang naar hebt uitgekeken!
De
meeste van mijn familieleden, vrienden en vriendinnen wonen niet in dezelfde
stad, maar leven wel mee met mij en mijn verbouwing. Dat dit lang niet altijd
“live” is, maakt mij niet uit. Via telefoon, internet en sms houd ik contact
met al die mij lief en dierbaar zijn…
Regelmatig
komt er iemand langs om te kijken hoe het met mij en m’n huis gesteld is en
vervolgens vluchten we dan samen het huis uit om ergens heen te gaan waar het
gruis en zaagsel níet kniehoog ligt en waar je normaal kunt ademhalen zónder
meteen high te worden van de terpentinelucht.
Dan
rest mij nog de bovenstaande vraag te herhalen; beter een goede buur dan een
verre vriend?
Ik
weet het zo net nog niet… De tijd zal het leren, maar voor nu denk ik: beter
een verre vriend dan een dove of zeer behulpzame buur!
