Bips

In de belevingswereld van de 27 bloedjes van 7 en 8 jaar in mijn groep 4 zou je denken dat “bips” of desnoods “billen” de woorden zijn die gebruikt worden voor het achterwerk. Tot mijn verbazing hebben enkele kinders het over “reet”, “gat” en “kont”. Oké, als ik mijn best doe kom ik ook een eind: “Achterste, achterwerk, toges, anus, aars, derrière, zitvlak, poepgat, hol” en ga nog maar even zo door, maar dit soort taal bezig ik niet in de klas. Thuis eigenlijk ook niet…

Naast op mijn eigen taalgebruik te letten, word ik momenteel erg bepaald bij het beschaafd gebruiken van de Nederlandse taal door de kinderen. Flap ik er privé nog wel een enkele “sh*t” of “k*t” uit, op school kan dat natuurlijk niet. Op school ben ik niet snel boos of geïrriteerd gelukkig, maar gaat er af en toe iets mis, dan is “verdraaid”, of “oeioeioei” toch wel de grens.

Kan het dat ik je niet ken?

Je bent vrijwel nieuw in een gezelschap, want een vriendin wil toch wel erg graag dat je op haar verjaardag komt. De anderen kennen elkaar al heel lang. De jou welbekende familieleden en vrienden zijn er niet, dus je zit er als nieuweling een beetje bij. En ja hoor, binnen een minuut gebeurt het al: allerhande mensen die je niet kent passeren mondeling de revue.

„Dat moet je echt aan Pepijn vragen, die weet daar wel raad mee!” En: „O ja, typisch een Linda-reactie, echt zo van ‘ik laat me niet zomaar álles zeggen!”. Oei, wéér iemand die niet in je sociale systeem voorkomt: Wie is die Alex waar ze het over hebben? Kan ik vragen wie Alex is? Had ik Alex al lang moeten kennen?

De mensen die je niet kent worden kleurrijk nagedaan, hun stemmen worden ook geïmiteerd. Er wordt gelachen. Waren ze er maar bij!

Je kunt hier op verschillende manieren op reageren. 

Wat wil je nou…?!

- over verschillen, overeenkomsten, respect, vriendschap en omgaan met elkaar-

Reageren op berichten op bijvoorbeeld Twitter of Facebook doe ik weinig en vind ik zéker moeilijk wanneer het over verschillende meningen gaat.

Met enige regelmaat lijken berichten en reacties te gaan over wie "het meest gelijk" heeft. In het dagelijks leven, tijdens gesprekken met familie, vrienden, bekenden en/of collega’s zijn die verschillen er ook, maar face to face praat toch fijner. De gezichtsuitdrukking, het stemgebruik, de interactie maakt dat de nuance direct te herkennen is.

Ik heb zeker de wijsheid niet in pacht en ik hoef absoluut geen gelijk te krijgen, daar is mijn column niet voor bedoeld. Hier spreekt een hart dat de onderlinge liefde zoekt.

Wanneer je iets zegt waar een ander het niet mee eens is, is een sneer (vaak onbedoeld) zo neergelegd, blijkt tot mijn spijt ook op Twitter en Facebook. Dit trek ik mij aan. Wanneer je iemands mening deelt; prima! Maar veeg niet een anders mening zomaar van tafel.

Kipje de achterste

Waarom willen mensen zo graag haantje de voorste zijn? Kijk maar eens goed rond. Je ziet het overal. In de supermarkt proberen pinnige dames, quasibekakte studenten en gehaaste vaders stiekem voor te dringen als je even niet oplet en vlak ook zeker de wachtrijen voor attracties in pretparken en de kaartverkoop voor bioscopen, festivals en concerten niet uit! 

In sommige situaties kan ik me best voorstellen dat iemand gebruik probeert te maken van de onoplettendheid van een ander om zo wat tijd te besparen. Er zijn echter situaties waar dit voorpiepgedag niets oplevert. Neem bijvoorbeeld het vliegtuig. Als je wel eens gevlogen hebt, weet je dat er op je ticket staat dat je 30 minuten voordat het vliegtuig vertrekt kan gaan boarden. Vaak staat de helft van de passagiers al ruim voor die tijd lichtelijk geïrriteerd in de rij om het vliegtuig te kunnen betreden. Stel dat ze de vlucht missen! Eenmaal door de controle sta je vaak nog te wachten in de slurf en daarna in het gangpad op je voorgangers die alle spullen in de bagageruimten proberen te proppen. Op je ticket staat een stoelnummer, dus je plaats is ook al bepaald. Waarom dan zo ongeduldig om als eerste in het vliegtuig te zitten? Je kunt de hele weg nog zitten, loop lekker een rondje, shop even of neem iets te drinken.

Hoe zou het nú gaan?

Toen Sjawoe’ot  begon, 7 weken na Pesach, waren de vrienden bij elkaar om samen feest te vieren met anderen.

Ineens klonk er een hard geluid alsof het enórm waaide in huis.  Het geluid was er wel, maar alle rolgordijnen, lampen, fotolijstjes en schilderijen hingen gewoon stil. De mensen keken elkaar vreemd aan, want het leek wel of iedereen vlammen op zijn of haar hoofd had! Er werd even gedacht aan tv-programma’s als “Pranked”, “Mythbusters” of “Don’t try this at home”, maar dat bleek niet het geval.

Allemaal begonnen ze in andere talen te praten en ook op Facebook, Whatsapp, e-mail, LinkedIn, in sms’jes en zèlfs op Twitter verschenen berichten in talen die men gewoonlijk niet sprak. Heel bijzonder was het, dat iedereen elkaar toch prima begreep!

Dit kon maar door één iets veroorzaakt worden, de Heilige Geest was actief bezig…

Kroningskriebels

De afgelopen maanden sluipt het nieuws van de troonswisseling steeds actiever de huiskamers in, maar nu de abdicatie nog slechts dagen verwijderd is, waart er een soort oranje gloed door het land. Artikelen in kranten en tijdschriften en programma’s op televisie en radio lijken nergens anders meer over te gaan.  Het afgelopen interview met het aankomende koningspaar laat nog maar eens zien dat kroonprins Willem-Alexander en zijn Maxima hun taken zeer serieus nemen, maar deze ook met humor en eerlijkheid zullen aangaan.

Afgelopen donderdag kwam de burgemeester persoonlijk de kroningsmedaille uitreiken aan leerlingen bij mij op school, in het kader van de komende koningsspelen van vrijdag 26 april 2013. De andere scholen moeten er nog even op wachten, dus dat maakte het voor de kinderen extra speciaal! Terwijl de burgemeester werd ingehaald onder het gezang en gedans van 386 enthousiaste kinderen tussen de 4 en 12 jaar werd er druk gefotografeerd en gefilmd. Het zag er ook erg leuk uit, zoveel bewegende kinders met oranje accessoires.

De vrijdag van de koningsspelen zal starten met een speciaal koningsontbijt en gevolgd worden door een landelijke opening met het lied “Bewegen is gezond” en een koningssportdag. Sport en saamhorigheid, om dat woord maar eens te gebruiken, een combinatie die past bij het aankomende koningspaar.

Knock, knock…

“Of mice and (wo-)man “                John Steinbeck

Ik heb onverwacht visite, zie ik net uit een ooghoek.

Geen vrienden, familie, buren of collega’s, maar een klein zwart muisje.
Ik ben gelukkig niet bang, maar vind het wel een onhygiënisch idee dat 'ie binnen rondloopt.
In het begin dacht ik nog dat die snelle flitsjes door de huiskamer door de bewegende gordijnen en de wolken voor de zon kwamen, maar helaas.

Ik ben geen huisdierenmens, zeker niet als ze ongevraagd zèlf binnenkomen.

Buiten is het ijzig koud, het arme beest zoekt waarschijnlijk de warmte op. Ik snap trouwens niet door welk gat hij is binnengekomen, naar mijn weten is alles goed afgesloten. Is 'ie mee naar binnen geglipt toen ik thuiskwam? Ik wil het graag weten voor hij z’n familie uitnodigt en ik twintigvoudig de klos ben. Het is hier niet smerig, dus dat kan de oorzaak niet zijn. Het zal wel psychisch zijn, maar ik heb direct m’n hele huis gestofzuigd en schoon gemaakt.

Klik

Wanneer weet je of het klikt? Ik weet wel wanneer het niet klikt en ook wanneer het een beetje klikt, maar dé klik is al weer een hele poos geleden.

Komt het door mij en laat ik tegenwoordig niemand meer dichtbij genoeg komen om te klikken, of klikt het niet wederzijds? Ik weet het eventjes niet meer. Iedereen om mij heen lijkt te weten hoe ik mister right kan vinden… “Je moet wat vaker de deur uit”, “ga een cursus volgen”, “ga eens mee met een uitje van een internetsite”, “ik heb nog wel een vriend”, “kijk eens rond bij vrienden van vrienden op Facebook” en zo kan ik nog wel even doorgaan. Goede ideeën, maar de realiteit is dat ik ook via deze manieren geen klik gevonden heb.

Dé klik komt er niet alleen door uiterlijk of alleen door praten. De klik komt er niet alleen door luisteren of alleen door een leuke date. De klik komt er niet alleen door te weten wat voor werk je doet, wat je gelooft of alleen door gedeelde interesses. Wanneer vind je de juiste combinatie van dit alles? En dan het volgende punt: vind je dan alleen de aandacht die je krijgt leuk, of is de bewuste persoon echt degene met de “wow-factor”?

Alleen, maar niet eenzaam!

Zomaar op een vrije vrijdag gun ik mijzelf zo nu en dan de luxe uitspatting van het buiten de deur koffiedrinken. In mijn hometown zijn zat leuke cafeetjes, restaurantjes en lunchrooms te vinden, evenals een coffeeshop, waar echte koffie nog hot stuff is en je geen pasje nodig hebt om naar binnen te mogen.

Vandaag besluit ik koffietijd over te slaan en te gaan lunchen in een nieuw, pas geopend en modern ogend zaakje net buiten het centrum. Ze noemen zichzelf “the lunch - & lounge company”, dus ik ben benieuwd. Ik stamp mijn besneeuwde laarzen grondig af, loop naar binnen en zoek een plaatsje.

Zodra ik mijzelf op een met leer beklede hout-metalen barstoel gehesen heb, bekijk ik de menukaart. Alle gasten om mij heen worden zeer vriendelijk en vlot geholpen, maar het lijkt wel of mevrouw “Lounge” mij niet ziet. Na enig vriendelijk geknipper met mijn wimpers, wat gewapper met mijn hand en een poging tot oogcontact, komt ze uiteindelijk ook bij mij langs. Wanneer ik vraag om een cappuccino, een mineraalwater en een meergranencrostini zonder boter, met geitenkaas, tomaat, gerookte zalm, mozzarella en wat rauwkost, kijkt ze me verbaasd aan. 

Anders’ denken

Bijna iedereen heeft wel eens te maken met het feit dat wat hij denkt niet overeenkomt met de mening van de ander. Verschil van mening en anders denken, het klinkt vaak negatief, maar hoeft lang niet altijd te leiden tot discussie en ruzie.

Zolang beide personen elkaars mening respecteren en niet persé het gelijk aan hun kant willen hebben, is er een prima gesprek mogelijk.

Agree to disagree (we zijn het erover eens dat we het oneens zijn) kan betekenen dat je het onderwerp laat voor wat het is, of er juist verder over praat om elkaars mening beter te leren kennen. Een compromis zal vaak het gevolg zijn.

Wanneer meningsverschillen, andere inzichten of waanideeën ervoor zorgen dat er crimineel gedrag uit voortvloeit, geldt dan nog steeds “iedereen heeft recht op zijn eigen mening”?

Dit vroeg ik me af toen ik afgelopen week in journaals en kranten op de hoogte werd gehouden van het proces van o.a. Anders Breivik.

Zijn strafbare feiten zijn al even geleden gepleegd en voorafgaand aan de daden heeft hij vanuit zijn specifieke mening al langer nagedacht over de te plegen feiten.

Ik kan –en wíl- me niet voorstellen dat je 77 mensen ombrengt, en dat je dat van tevoren tot in de puntjes uitwerkt, voorbereidt en uiteindelijk werkelijk uitvoert.

Sjiek de friemel

Ik zit in de metro. Schuin tegenover mij zit een dame van respectabele leeftijd. Ze draagt een keurig twinset, met een stel mooie Chanel-schoenen eronder . Haar nagels zijn prima verzorgd en haar haar is keurig gekapt. Dit is geen mevrouw, maar met recht een dame...

Om haar vinger heeft ze een bescheiden gouden ring, om haar pols een gouden slavenarmband. Ze heeft haar benen niet over elkaar geslagen, maar kuis naast elkaar, zodat ze netjes en rechtop zit. In haar handen houdt ze een iPad. Op de stoel naast haar staat een luxe zwart-witte tas, die ongetwijfeld van haar is.

Als ik een klein beetje naar voren buig, zie ik dat de tas van Gucci is. Wat zou er in zitten? Wat doet deze dame voor werk? Hoe ziet haar leven er uit? Mijn fantasie slaat op hol.

Zij woont vast met haar man, die natuurlijk opvallend veel gelijkenis vertoont met bijvoorbeeld John de Mol of Beau van Erven-Dorens, in het Gooi. Een ruime villa met oprijlaan, 2 BMW’s in de garage, een zwembad in de enórme designtuin en naast de drie verdiepingen tellende glazen vesting  is er ongetwijfeld nog een jacuzzi op het dakterras te vinden. Ze hebben vast een golden retriever en twee kinderen, die klinkende namen hebben als Reinier-Willem en Louise-Charlotte. De een is neuroloog en de ander advocaat. Mevrouw heeft waarschijnlijk de gepensioneerde leeftijd bijna bereikt, zodat ze daarna met haar man kan gaan genieten van alle pracht en praal die ze in de loop van de tijd hebben vergaard, maar waar ze door de drukke banen nooit aan toe kwamen om er ook heerlijk gebruik van te maken.
Ik vraag me alleen met nadruk af waarom ze nu met de metro gaat.

De conculega

 Je collega’s zijn soms deels je concurrenten, maar omdat ze niet 100% rivalen en vijanden zijn, gebruik ik de term “conculega” daarom maar eens even.  Een combi van concurrent en collega.

Zelf heb ik het aardig getroffen met mijn collega’s. Ik kan met vrijwel iedereen goed door één deur, iedere collega heeft een andere rol in mijn werkend bestaan. Naast het werk, de vergaderingen,  studiedagen en die enkele borrel per jaar ga ik met iedereen toch op een eigen manier om. Met sommigen voer ik goede gesprekken, met anderen ga ik wel eens uit eten, met die en gene bespreek ik de problemen van het moment en weer anderen bied ik juist mijn luisterend oor. Dat klinkt heel sociaal en dat ben ik ook echt, maar een enkele keer is het noodgedwongen zo gekomen.

Een collega van mij heeft er een handje van om al haar problemen (werkgerelateerd, privé, whatever) met mij te delen. Omdat ze zóveel te vertellen heeft, luister ik vrij vaak naar haar. Die enkele keer dat ze al vraagt hoe het met mij gaat, kan ik net zo goed niets zeggen, want ik kom toch niet aan de beurt met mijn verhaal, als ik dat al zou willen. Ze heeft zelf zeer waarschijnlijk niet in de gaten dat ze áltijd praat en dat het altijd over haar gaat. Ook zal ze niet beseffen dat het hierdoor lijkt of ze zich niet interesseert in de belevenissen van mij en alle andere collega’s.

In dit geval is zij mijn conculega. Ik kan het prima met haar vinden, we hebben vrijwel dezelfde functie en grotendeels dezelfde kwaliteiten en ervaring, maar tijdens gesprekken en vergaderingen waar wij beiden aanwezig zijn, kom ik niet aan de beurt; ik word overschreeuwd op die schaarse momenten dat ik mijn zegje kan doen. (Ik besef dat ik dat laat gebeuren, maar ik ben te beleefd om mijn spreektijd op te eisen. Omdat ik wacht tot de vorige spreker is uitgepraat, ben ik vaak niet snel genoeg om in te haken op het zojuist genoemde. De rondvraag lijkt wel speciaal uitgevonden voor mensen zoals ik…)

Door 8 raampjes kijkt het makkelijk naar buiten

Vandaag ben ik sinds zéér lange tijd weer in de mogelijkheid om - op mijn nieuwe laptop met “8 Raampjes” en allerlei kantoorprogramma’s- onder andere columns te schrijven. Miss Fish kan weer digitaal rondzwemmen!

Het fenomeen laptop was tot twee weken geleden in praktische zin volledig langs mij heen gegaan. Ik ben nog van het tijdperk Personal Computer, met een draadje hier en daar in verbinding staan met alles binnenskamers en wereldwijd. Ik weet natuurlijk al jaren dat een laptop zó handig is en ook kan ik goed omgaan met de exemplaren van anderen, maar tot voor kort had ik er zelf geen in bezit. Mijn PC was net nieuw toen de laptop in opkomst was, dus al die tijd vond ik het onnodig om een goede computer ongebruikt te laten.

Na enkele malen reanimeren was er nu echt niets meer aan te doen, mijn geliefde PC overleed uiteindelijk aan de gevolgen van ouderdom en slijtage. De harde schijf is er uitgehaald, wie weet krijg ik ooit nog toegang tot de documenten, foto’s en programma’s die ik al weken moet missen.

Gelukkig maakte ik meestal een back-up op een usb-stick, maar alle content waar ik content mee was, wil ik toch het liefst kunnen ophalen van de harde schijf die het hart en de herinnering vormen van mijn voormalige PC. Er zijn apparaatjes voor opgegeven harddiscs, dus wie weet lukt het me zowaar nog ook!

“Ervaring is de beste leermeester…”

 De kinderen in mijn groep 4 leven er al een week naar toe, er komt een speciale techniekmiddag!

Vanmiddag staat techniek, het doen van proefjes en een circuit van leuke opdrachten centraal.

Vanmiddag even geen lezen, taal, Engels en geschiedenis, maar de handen uit de mouwen en experimenteren maar!

Na een korte uitleg van mij via het digibord gaan alle kinderen, gewapend met een werkboekje en potlood, op weg en aan de slag met verschillende proefjes. De groepjes rouleren en aan het eind van de middag heeft ieder kind elk proefje uitgevoerd.

Kies en leef!

Wat zal ik op mijn boterham doen? Allereerst maar eens uitkiezen welk brood ik zal nemen. Donkerbruin, meergranen, tijgerbol of knäckebröd, opties te over! Vervolgens is oude kaas wel erg lekker op een bruine boterham, maar aardbeienjam op een croissantje is ook niet te versmaden. Een volkoren beschuitje met hagelslag, een witte boterham met pindakaas of een tosti maken het kiezen er niet simpeler op.

Ik ben een enorme twijfelaar, zie overal wel voordelen en nadelen in en dat maakt keuzes maken niet bepaald makkelijk. Bij kleine zaken zoals kiezen wat je gaat eten maakt het niet veel uit, omdat het geen verstrekkende gevolgen heeft. Het kiezen van een vakantiebestemming, het aanschaffen van een garderobe of boek, de invulling van een avondje uit bedenken of een cadeautje voor iemand kopen: deze keuzes zijn van tijdelijke aard.

Bij wat grotere acties, zoals het kopen van een huis, het verbouwen ervan of het verhuizen naar een andere plaats maakt het wel degelijk uit wat je beslist, maar ook dit zijn wat mij betreft nog geen zaken van levensbelang.

Wanneer maakt een keus wel het verschil? Bijvoorbeeld wanneer je over de inhoud en beleving van je geloof nadenkt, wanneer je een keus moet maken voor een opleiding of baan, wanneer het je gezondheid betreft of als het gaat over vriendschap en liefde.

Leonardo, knoopsgaten en mieren.

Met nog enkele dagen voor de boeg voor het jaar 2012 officieel ten einde is, waag ik me – zoals half bekend en onbekend Nederland- aan een terugblik. Niet over het gehele jaar 2012, niet over mijn privéleven, maar vanaf de start van het schooljaar in augustus 2012 tot nu en dus over mijn werk. Zoals misschien inmiddels wel bekend is, ben ik juf van 26 kinderen van 7 en 8 jaar oud, in groep 4.

Het is een stel leuke, drukke, gezellige, meestal goed luisterende doeners. Ieder met nu al een zeer eigen persoonlijkheid, uniek en bijzonder. Omdat je ze over het algemeen vooral als groep ziet, sta ik af en toe eens bewust stil bij elk kind individueel. Dat er flinke denkers tussen zitten, komt regelmatig naar boven, soms op onverwachte momenten.

Toen ik bijvoorbeeld het scheppingsverhaal verteld had, kwamen mijn mini-filosoofjes met uiteenlopende vragen. Eén van de vragen was: “als God alles en iedereen heeft gemaakt, wie heeft dan ooit Gód gemaakt?”. Direct daarop volgde de vraag: “in het verhaal vertelde u over alle dieren, maar waar waren de dinosaurussen?” Heel leuk om te zien is het feit dat de kinderen elkaar verklaringen gaan geven. Omdat ik kinderen in de klas heb die gereformeerd, ongelovig, moslim, boeddhist of anderszins gelovig zijn, ben ik benieuwd wat ze elkaar willen vertellen. “God hoefde niet gemaakt te worden, want Hij was er altijd al en zal er altijd zijn” was het antwoord van de enige jongen van wie ik weet dat hij naar de zondagschool gaat. “En die dinosaurussen, die waren dan vast buiten het paradijs, zodat God ze niet in de Bijbel kon schrijven”. Gewèldig!

Wil jij in mijn album schrijven?!

Als de dag van gisteren weet ik nog dat ik een poëziealbum kreeg. Ook al ben ik niet bejaard en zelfs niet van middelbare leeftijd, ik ben nog net van vóór het vriendenboekjestijdperk.

Ik wilde zó graag dat mensen er iets in schreven, dat het me op dat moment meer om kwantiteit dan om kwaliteit ging. Ik ging iedereen af, van mijn ouders, grootouders en de juffen op school tot de oppas en de balletlerares.

Met mijn 5 jaar begreep ik lang niet alles van wat er in mijn mooie bruine albumpje met Holly Hobbie geschreven werd. Wel werd ik blij van alle mooie plaatjes met glitter en de stickers die speciaal voor mij werden ingeplakt!

Laatst pakte ik een verhuisdoos uit – we vergeten voor het gemak even dat ik inmiddels al 2 ½ jaar in dit huis woon - en kwam mijn zeer gewaardeerde album tegen. Met enige weemoed opende ik het slotje en begon te lezen.

Naast alle “vergeet mij niet”, “tip tap top, de datum heeft een hoedje op” en “oh, wat een lol, al weer een blaadje vol”, stonden heel veel gedichtjes die ik nu wel begrijp en met plezier, een lach en zelfs een enkele traan herlees. Vooral de zelfgemaakte versjes van de mensen die me nu nog steeds het liefst zijn, vind ik zo speciaal, dat ik ze met jullie wil delen.

De liefde die spreekt uit de woorden van 30 jaar geleden zijn ineens weer actueel.

(En omdat ze natuurlijk geen “miss Fish” boven hun gedichtjes schreven, leren jullie nu eindelijk mijn eigen voornaam kennen!)

Super Single!

 Zojuist heb ik mijn status van “gescheiden” veranderd in “vrijgezel”. Wat dat nu voor wezenlijk verschil uitmaakt? Ik ben het allebei; gescheiden en vrijgezel, maar die mogelijkheid is niet aan te vinken.

Nu ik er over ga nadenken, maakt het wel degelijk iets uit! Vrijgezel zijn geeft me het gevoel van opnieuw beginnen, terwijl het gescheiden zijn een soort afgebakend stuk verleden in een rugzak was, die ongemerkt nog altijd meegesjouwd werd.

De rugzak zet ik naast me neer. Ik haal de mooie herinneringen er uit en stop er de andere ervaringen, momenten en personen uit die tijd weloverwogen en bewust in terug. Na 4 jaar maak ik compleet schoon schip!

Vrijdag de 13e

Jawel… vandaag is het weer zo ver! Het is vrijdag de dertiende. Persoonlijk doet het me niets, maar daar denken miljoenen mensen duidelijk anders over.
Vrijdag de dertiende wordt als een ongeluksdag gezien door de combinatie van vrijdag en dertien. 

Ik was eigenlijk wel benieuwd waaróm mensen zo’n stress krijgen bij de gedachte aan deze dag. Nader onderzoek liet me meerdere mogelijkheden zien.
Jezus zou op vrijdag gekruisigd zijn, dus vrijdag is hierom al een dag van ellende, ook al heet het dan goede vrijdag. Dertien is in veel landen van oudsher een ongeluksgetal, dus een dag van ellende met een ongeluksgetal is voor de (bij-)gelovige medemens nu niet direct niet de beste match.
Een andere verklaring zou kunnen zijn dat op vrijdag dertien oktober in het jaar dertien-zoveel alle Tempeliers werden gearresteerd. Dit was de start voor de uiteindelijke vernietiging van de Tempeliers. Sindsdien is men vrijdag de dertiende blijven zien als ongeluksdag.

Waar is m’n liefste lijstje heen?!

Handtas; check.

Agenda; check.

Portemonnee; check.

GSM; check.

Sleutels; check.

To-do-list; eeuh… hellup!!!

Zonder lijstje ben ik momenteel nèrgens! Er moet deze weken zóveel gebeuren in zó weinig tijd, dat ik alles maar opschrijf, om niets te vergeten. Afstrepen wat gedaan is ziet er prettig uit, want dat geeft visueel het signaal af dat alles wel gaat lukken. Dat wil zeggen, wanneer je dat lijstje daadwerkelijk in handen hebt en erop kan schrijven en afstrepen.

Waar is mijn liefste lijstje heen?

Okee, rustig aan… Wat weet ik nog uit mijn hoofd?

Wat-voor-één-ben-jij?!

 Ze zijn er in alle soorten en maten. Okee, ook letterlijk van maat 36 tot 48 en van 1.55 m tot 1.80 m., maar vandaag zat ik gewoon eens even blij te zijn met de verschillende vriendinnen die een meisje – vrouw- kan hebben.

Ik kan bijvoorbeeld heel goed kletsen en shoppen met mijn moeder en ook staat ze in praktische zin heel vaak voor me klaar. Zie hier de met-mijn-moeder-kan-ik-het-goed-vinden-vriendin.

Dan is er de vriendin-die-net-een-zus-is. Haar zie ik niet wekelijks, maar ik ken haar al van vóór de kleuterschool. Wat er ook gebeurt en hoe verschillend onze levens momenteel ook zijn, we pakken de draad moeiteloos weer op. Leve de telefoon, e-mail en social media!

Putjes, postzegels en pindakaas

 Warm en gezellig, die dagen rond kerst en naar het nieuwe jaar toe. Met een goed boek voor mijn nieuwe haard en kaarsjes aan door het hele huis, voel ik me heerlijk thuis.

Daar waar ik alle kerstkransjes, warme chocolademelk met slagroom en overige kerstlekkernijen heb laten passeren en ik ook niet uit de band zal springen met de oliebollen en appelflappen, lijkt het erop dat mijn vriendje cellulitis zich daar niets van aan trekt. Sinaasappels zijn heerlijk, maar niet als bijnaam voor de huid van je dijen en achterste.

Die sinaasappelhuid zal de komende weken trouwens niet afnemen, wanneer ik steeds binnen blijf zitten omdat het buiten toch wel erg fris is, of omdat ik weer een uurtje nieuwjaarskaarten heb zitten schrijven. Vooruit dan maar, met de feestdagen mag er wel een putje hier of daar door de vingers gezien worden. Ik ben niet zo van de goede voornemens, maar laten we het fenomeen “putjesverminderen” dan toch maar vastleggen als doel voor het nieuwe jaar.

Tijdens het verwoed schrijven en versturen van goede wensen voor 2012, merk ik hoe waardevol ik een “echte” kaart toch vind, al worden die grappige, lieve of mooie digitale varianten zeer zeker gewaardeerd.

Planken en plakken

 Hypes zijn hot!

De letterlijke betekenis van hype is: “het op overdreven wijze aanprijzen van een nieuw product of persoon waarvan de kwaliteit of verdienste nog moet blijken. Het kan ook een nieuwsfeit zijn dat plotseling overdreven veel aandacht krijgt in de media en net zo snel weer uit het nieuws verdwijnt.”

Afgelopen jaar waren er goede bekenden in mijn omgeving die het steeds hadden over “planking”. Ik wist wel dat ze daar niet de planken in een kast mee bedoelden, maar wat het nu precies inhield wist ik eigenlijk niet. De term begon steeds vaker te vallen en dus twitterde ik vrolijk mijn kennissenkring rond #dtv (durf te vragen) wat planking dan is.

Ik kreeg van meerdere kanten foto’s toegestuurd van mensen die plat op hun buik zo uitgestrekt mogelijk met hun armen langs hun lijf en hun gezicht naar beneden op de meest vreemde, grappige en soms ook gevaarlijke plaatsen zo gefotografeerd waren.

Een gemolde tv…

Al ben ik pas begin dertig, ik stam nog uit de tijd dat wij thuis alleen Nederland 1 en Nederland 2 konden kijken op televisie. De afstandsbediening was ons ook nog niet bekend, maar de knopjes op het toestel om en om indrukken was niet zo’n probleem… je kon toch maar uit 2 programma’s kiezen!

Er ging een wereld voor me open toen ook Nederland 3 een optie werd en mijn ouders een videorecorder kochten…

“The sound of Music”, “Sissi” en verscheidene Disneyfilms zijn zó vaak afgespeeld dat ze letterlijk versleten zijn.

Toen vervolgens RTL Veronique via Luxemburg de Nederlandse televisies bereikte, leek mijn tv-geluk compleet.

Daarna ging het snel. Er kwamen veel zenders bij en door de uitgebreide keuze en de bijbehorende afstandsbediening werd de verwarring juist groter. Wat zouden we vanavond eens gaan kijken?

Mijn eerste keer…

Voor alles is een eerste keer. De eerste keer kan leuk, bijzonder, grappig, lief, spannend, eng, speciaal of onverwacht zijn...

Mijn eerste keer dat ik bij iemand anders bleef slapen was zo’n moment. Ik vond het best spannend, maar vooral ook leuk.

Ik moet een jaar of 6 geweest zijn en het logeren was bij mijn overbuurmeisje, maar toch… het was een eerste keer ergens anders slapen zónder mijn ouders.

Volgens de overleveringen was een andere eerste keer ook vrij indrukwekkend voor me, namelijk het bezoeken van de peuterspeelzaal. Toen mijn moeder me wegbracht, bleef ik boos huilen en wilde weg. Toen mijn moeder me aan het einde van de ochtend kwam halen, werd ik juist boos en begon ik te huilen omdat ik wilde blijven!

Een volgende eerste keer was het afzwemmen voor mijn B-diploma. De verschillende onderdelen werkte ik keurig af, alleen het duiken en 7 meter onder water zwemmen moest ik opnieuw doen. Ik dook niet, zoals alle anderen, maar sprong rechtstandig van het blok in het water. Ik moest dus méér meters onder water maken dan de rest en kwam in ademnood. Ik heb mijn B-diploma uiteindelijk wel gehaald, maar niet de eerste keer!

Los contactje!

Net als veel van jullie heb ik een dvd-speler. Deze begon na een aantal jaren trouwe dienst kuren te krijgen en voor mijn verjaardag kreeg ik de nieuwste en uitgebreide HD-versie! Zó nieuw, dat mijn televisie zelfs niet voor iedere kabel een ingang had…

Natuurlijk wilde ik alles direct aansluiten. Omdat ik van de vorige nog ongeveer wist hoe het zat, begon ik enthousiast met het loshalen van alle snoerenboel. De handleiding zat nog in de doos, maar ik dacht het zelf wel te kunnen. Verder ben ik niet eigenwijs, hoor.

Toen kwam ik op het punt dat ik een snoer overhield en geen flauw idee had wat ik er mee aan moest.

Uiteindelijk de handleiding er maar bij gepakt. Na het zoeken van de Nederlandse uitleg tussen alle verschillende talen – tja, mijn Pools en Spaans zijn nu eenmaal niet zo best- moest ik nog het juiste serienummer opzoeken.

Die avond heb ik samen met een vriendin (diploma HTS) en een oom (drs. Natuur- en scheikunde) het losse snoer via de aansluiting van de vorige dvd-speler laten lopen en nu kan ik weer heerlijk films kijken!

Less is more…

 De uitspraak van je oma of het Delfts blauwe tegeltje op de gang met de tekst: “de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest” is ook nu nog steeds actueel. Ben jij nooit eens bang voor wat er eventueel te gebeuren staat, terwijl dat jou en je dierbaren misschien helemaal niet overkomt? Al die tijd dat je je zorgen maakte, had je ook je rust ergens anders kunnen zoeken en vertrouwen kunnen hebben.

Wanneer dat lijden – op welke manier dan ook - jouw leven wel raakt, kun je daar dan mee omgaan?

Deze vraag speelt al even door mijn hoofd. Wat zou ik doen als…, hoe zou ik me voelen wanneer…, welke reactie zou ik geven indien…

Ik kan nu wel van alles bedenken, maar iedere situatie verschilt per moment en per persoon, dus misschien gedraag ik me wanneer het er op aan komt wel heel anders dan ik nu bedacht heb.

Oefening baart kunst!

Een poosje geleden zag ik tijdens een excursie met mijn klas een kunstschilder aan het werk. Met een vaardigheid en snelheid om jaloers op te worden, zette hij met verschillende kleuren de basis van een schilderij op het doek. Tegelijkertijd legde hij aan de kinderen uit wat hij aan het doen was, met een kleurtje hier, een streepje daar…

Het zag er allemaal zo gemakkelijk uit dat ik dacht: “dát wil ik ook!” De kinderen mochten daarna zelf aan de slag en het enthousiasme had ook hen bereikt; ze gingen vol vuur aan de slag. De schilder liep rond en hielp de kinderen met verschillende tips.

Terug in de klas vroegen de kinderen aan mij waarom het schilderij van de schilder zo veel sneller klaar was en toch mooier dan hun eigen werk. Het enige antwoord dat ik op dat moment had, was dat de schilder het veel vaker doet en dus meer ervaring heeft.

Kom eens uit de kast!

Als een echte fashionista (nót!) besloot ik een paar weken geleden om mijn kleding, accessoires en schoenen uit te zoeken, lettend op verschillende criteria.

Allereerst keek ik of ik het nog paste, maar gelukkig kon ik alles aan. Ik ben niet dikker geworden. (Niet dunner ook, maar dat is niet zo van belang vandaag…)

Vervolgens keek ik of er kleding beschadigd was, maar ook dat viel mee, ik heb slechts 2 kapotte topjes hoeven weggooien.

Daarna keek ik welke kleding ik al langer dan een jaar niet had aangetrokken en besloot om die paar kledingstukken toch nóg maar een tijdje te laten hangen, met het goede voornemen ze volgend jaar wel te gaan dragen.

Dan mijn accessoires. Ik heb een sieradendoosje voor mijn gouden en zilveren versierselen en ook een doos voor mijn overige armbanden, kettingen en corsages. Na enig onderzoek bleek, dat ik een van mijn zilveren kettingen wat zwart had laten worden en er een armband was gesneuveld, zodat alle kralen en bedeltjes hiervan los in de doos lagen.

Vanmiddag maar de ketting poetsen en ooit die armband opnieuw rijgen.

Je denkt nu misschien dat ik veel geld heb om zoveel spullen te kunnen kopen, maar ik ben erg goed in het spotten van sales en ik kan je zeggen dat het echt een heleboel scheelt, terwijl je er toch leuk uitziet.

Dood en nu?

De voormalige Libische dictator Kaddafi is gisteren in zijn geboorteplaats Sirte gevangengenomen, neergeschoten en vervolgens aan zijn verwondingen overleden.
 
 Wat ik daar van vind, is misschien niet interessant voor jou, maar wat vind jij er van? Heb je er überhaupt wel een mening over, of is voor jou de kous af met het bekende zinnetje: “… de koning is dood, lang leve de koning …”?

Allereerst keur ik elke vorm van moord af. Ik houd me dan ook buiten de discussie wat nu wel en niet precies met moord te maken heeft, wat er onder de noemer zelfverdediging of doodslag valt et cetera en wat ik gedaan had als ik in een bepaalde situatie had gezeten.

Nu terug naar Libië. Na een staatsgreep met enkele mede-officieren kwam Kadaffi uiteindelijk als dictator aan de macht. Ongeveer veertig jaar was hij leider van Libië.

Omdat hij pretendeerde te kunnen zorgen voor een democratische staat waarin iedereen gelijk zou zijn en waarin de staat onder andere het economisch leven zou controleren, was hij in het begin vrij populair.

Toen bleek dat die gelijkheid en controle anders werden ingevuld dan verwacht, ontstond er een zeer strikt regime, dat de inwoners van Libië op een benauwende manier sterk controleerde.

Kadaffi zorgde door de enorme inkomsten uit olie en door vriendjespolitiek (familie op belangrijke posten etc.) dat hij aan de macht kon blijven.

Kaddafi liet het land en de inwoners steeds verder verloederen en begin dit jaar kwam zijn volk tegen hem in opstand.

Nu, zo’n negen maanden later, is het tijdperk van de dictator definitief voorbij.

In Libië zal waarschijnlijk vandaag officieel de bevrijding worden uitgeroepen en kan er begonnen worden met het installeren van een nieuwe, democratische regering.

Okee, hij is dood. En met hem heel veel rebellen en medestanders. Er is zóveel bloed gevloeid, dat kan ik me in het verre Nederland en in de huidige tijd niet eens voorstellen. Er is geen dictator meer, Libië krijgt eindelijk die langverwachte nieuwe start.
Dood en nu?




Bronnen:
- RTL 4 nieuws/ NTR journaal/ Algemeen Dagblad/ www.nu.nl