“Vergeet je niet dat je…”
“Let op dat je op tijd komt bij…”
“Het moet ècht nú af, dus…”
“Wat ga je doen, nu … ziek is?”
“Neem je onderweg nog wat boodschappen mee naar huis..?”
“Heb je aan de verjaardag gedacht en een cadeautje gekocht…?”
Doodmoe op de bank en stresshormonen gieren door m’n lijf.
“Fijn dat het nog gelukt is om…”
“Goed dat je eraan gedacht hebt om…”
“Je was vandaag te vroeg, goed geregeld…”
“ Het is al klaar vóór de deadline, prima werk…!”
“Het werk verdelen voor er vervanging is, goed eigen initiatief…”
“De broccoli is op, maar ik ga wel even naar…”
“Het cadeautje staat al ingepakt op tafel…”
Doodmoe op de bank en stresshormonen gieren door m’n lijf. Ik heb zelfs nog een stapje harder gelopen… Iedereen happy, maar hoe zit het met mij?
Ik voel me niet anders, eerder nóg meer opgejaagd. Nee is
het moeilijkste woord van vandaag en ja zeg ik teveel. Achter mezelf aanrennen is blijkbaar de trend.
En wat levert het mij op? Tevreden anderen, maar degene die nu thuiskomt, is
een stresskip met een perfectionistisch en nog steeds ontevreden gevoel van
onvermogen.
Kiezen voor mezelf… moeilijker dan ik dacht. Maar zeker het
proberen waard, wie weet wat een beetje minder perfect me oplevert.
Quote van de dag: “Niet perfect is ook goed!”
Nu nog kijken of het gaat lukken.
