De deadline voor m’n column nadert en ik heb nog steeds geen onderwerp. Wat ik
ook bedenk: ik vind het niet leuk genoeg, niet inspirerend genoeg, het is al
eens gedaan door mij of iemand anders, het is wel erg bedacht of gewoon saai.
De tijd tikt en
ik begin me een beetje gespannen te voelen. Over 54 minuten is het vrijdag, de
dag dat mijn column geplaatst moet worden.
Dan herken ik een patroon dat vaker voorkomt: ik ben de hele week al over het onderwerp van mijn column aan het nadenken.
Ik heb het idee dat de inspiratie vanuit mijn tenen moet komen. Maar door alles
wat ik inmiddels heb bedacht en weer heb afgekeurd, door de stress en de
vermoeidheid van mijn werk, de gedachten
over gebeurtenissen bij familie en vrienden, de zaken waar ik me zorgen om maak
en allerlei andere losse gedachten zit mijn hoofd zó propvol dat er niets creatiefs meer bij past. Ik voel
geen rust en er is geen ruimte voor spontane inspiratie. Dan herken ik een patroon dat vaker voorkomt: ik ben de hele week al over het onderwerp van mijn column aan het nadenken.
De beste ideeën
voor een column krijg ik als mijn hoofd leeg is, dat werkt goed voor mij.
Doordat ik op zo’n moment oude dingen heb kunnen loslaten – gedachten en
emoties – is er ruimte voor nieuwe inspiratie. Maar nu… mijn hoofd is NIET
leeg!!!
En nu realiseer ik me dus dat het belangrijk is om voor de inspiratie van
deze column terug te keren naar het gevoel dat dingen vanzelf ontstaan als er
ruimte voor is. Dat betekent geen ideeën verzinnen, maar juist zoveel mogelijk
loslaten… Loslaten gaat niet vanzelf en ik kan het minder sturen dan ik dacht.
Loslaten is lastig!
“…
laat het los
laat het gaan
…
het is grappig dat wat afstand zo snel meer inzicht geeft
want de vrees die mij steeds voortjoeg glijdt nu al van mij af
ik ga op zoek naar wie ik ben
verleg de grenzen die ik ken
geen goed of fout geldt hier voor mij
ik ben vrij
laat het los
laat het gaan
voorbij is de storm in mij
laat het los
laat het gaan
geen tranen meer voor mij
hier begint mijn nieuw bestaan
onbevreesd en vrij
…”
laat het los
laat het gaan
…
het is grappig dat wat afstand zo snel meer inzicht geeft
want de vrees die mij steeds voortjoeg glijdt nu al van mij af
ik ga op zoek naar wie ik ben
verleg de grenzen die ik ken
geen goed of fout geldt hier voor mij
ik ben vrij
laat het los
laat het gaan
voorbij is de storm in mij
laat het los
laat het gaan
geen tranen meer voor mij
hier begint mijn nieuw bestaan
onbevreesd en vrij
…”
En, o ja: door
mijn wil om een column te schrijven los te laten, is deze column inmiddels
vanzelf ontstaan.
