Downdaten

* Van hoogopgeleide dames en de mannen die voorbijgaan…*

Laatst las ik in de krant een opmerkelijk bericht over daten. In Nederland zijn inmiddels meer hoogopgeleide vrouwen dan mannen.

Dat artikel in de krant liet zien dat het deels niet aan de hoogopgeleide dames ligt dat ze langer single blijven. De statistieken zitten gewoon niet mee!
Steeds meer vrouwen zijn hoger opgeleid (HBO en universiteit) en mannen juist minder. Op liefdesgebied is dat blijkbaar wat lastig, want mensen zoeken meestal een partner van hetzelfde niveau.

Om in Miss Fish-termen te blijven: de vissen in de vijvers van hetzelfde intelligentieniveau blijken te ongelijk verdeeld! Heel oneerbiedig misschien, maar er zijn in verhouding dus te weinig hoogopgeleide mannen. En die vrijgezelle mannelijke slimmeriken hebben zo veel keus, dat ze een lichte mate van keuzestress ervaren en zich pas op latere leeftijd willen settelen. Dames teveel, heren te weinig… En nu?

Hoe het met jou zit weet ik niet, maar één van de irritantste vragen die mij gesteld kan worden is: 'Waarom heb jij nou geen vriend? Je bent zo’n leuke/slimme/grappige/mooie/… meid’.
En daarna dan gelijk het standaard antwoord dat de vriendinnen of andere aanwezigen zelf al invullen: 'misschien ben je gewoon te kritisch?'.
 

Ik ben zo’n hoogopgeleide vrouw zonder vriend, dús ben ik te kritisch? Wie weet, het zou zomaar kunnen, maar dat kan een ander toch niet voor mij bepalen?

Liefde kun je niet dwingen, maar daarnaast is het ook gewoon een kwestie van vraag en aanbod. Een hoogopgeleide vrouw zal vaker (moeten) kiezen voor de lager opgeleide man. Dit wordt downdaten wordt genoemd. En waarom ook niet?

Een socioloog van de Universiteit Utrecht heeft het onderzocht: ,,Het verschil in opleiding is belangrijker dan veel mensen denken. De meeste mensen willen een partner aan wie ze gewaagd zijn, maar andere eigenschappen kunnen het lagere opleidingsniveau prima compenseren. Als je een lieve, zorgzame man hebt die goed voor jou en eventuele kinderen zorgt, wat maakt opleiding dan nog uit?”

Maar vaak komen partners er pas achter dat ze niet goed bij elkaar passen wanneer de eerste verliefdheid wat afzwakt. Dan blijken ze geen goed gesprekken te kunnen voeren. Neem als voorbeeld een arts en een vrachtwagenchauffeur. Stel dat ze thuiskomt met een medisch probleem? Dan zal hij niet kunnen zeggen aan welke behandelingen of oplossingen ze nog zou kunnen denken.

Samengevat zegt de socioloog dus dat extremen niet vaak samengaan. Een advocate met een werkloze kunstenaar zou misschien wel kunnen, als hij een hbo-opleiding heeft en ze de interesse in kunst delen.

Maar wat moeten ik als single hoog opgeleide jonge vrouw dan? Vrijgezel blijven? Dezelfde socioloog verwoorde het zo: ,,Ga één treetje lager. Een academicus met een hbo'er combineert prima. Of wacht op een so called tweedehandsje: een gescheiden hoog opgeleide man.”

Dus wat moeten we nu doen, toch juist meer gaan downdaten? Lijden wij dames niet gewoon aan zelfoverschatting en moeten we iets realistischer worden?

Ik weet het even niet meer, dit is misschien te gezocht. Maar ja, om nu de buitenboel te laten schilderen om te kijken of de schilder een lekker ding is, vaak uit eten te gaan om te kijken of de afwasser een optie is of elke week m’n ramen met modder te besmeuren om de glazenwasser te kunnen bellen is ook de manier niet, gok ik zo. Ieder z’n vak, dus… ik leef gewoon bij de dag, kijk of mijn prince charming langskomt en wat maakt zijn werk nog uit, als hij toch een prins is? :D

Als ik niet speciaal ga downdaten, moet ik dan wachten tot er een man wil gaan updaten ;) ?! We zullen zien…

(Ik zet deze voetnoot er nu vast bij: ik wil niemand beledigen, dus als deze column wel zo wordt opgevat, was het niet de bedoeling. Ik pas alleen een pas gelezen krantenartikel met de daarin beschreven feiten toe op mijn eventuele toekomstige leven)