Als de dag van gisteren weet ik nog dat ik een poëziealbum
kreeg. Ook al ben ik niet bejaard en zelfs niet van middelbare leeftijd, ik ben
nog net van vóór
het vriendenboekjestijdperk.
Ik wilde zó graag dat mensen er iets in schreven,
dat het me op dat moment meer om kwantiteit dan om kwaliteit ging. Ik ging
iedereen af, van mijn ouders, grootouders en de juffen op school tot de oppas
en de balletlerares.
Met mijn 5 jaar begreep ik lang niet alles van wat
er in mijn mooie bruine albumpje met Holly Hobbie geschreven werd. Wel werd ik
blij van alle mooie plaatjes met glitter en de stickers die speciaal voor mij
werden ingeplakt!
Laatst pakte ik een verhuisdoos uit – we vergeten
voor het gemak even dat ik inmiddels al 2 ½ jaar in dit huis woon - en kwam
mijn zeer gewaardeerde album tegen. Met enige weemoed opende ik het slotje en
begon te lezen.
Naast alle “vergeet mij niet”, “tip tap top, de
datum heeft een hoedje op” en “oh, wat een lol, al weer een blaadje vol”, stonden
heel veel gedichtjes die ik nu wel begrijp en met plezier, een lach en zelfs
een enkele traan herlees. Vooral de zelfgemaakte versjes van de mensen die me
nu nog steeds het liefst zijn, vind ik zo speciaal, dat ik ze met jullie wil
delen.
De
liefde die spreekt uit de woorden van 30 jaar geleden zijn ineens weer actueel.
(En omdat ze natuurlijk geen “miss Fish” boven hun
gedichtjes schreven, leren jullie nu eindelijk mijn eigen voornaam kennen!)
****************************************************************
“Lieve
Manon,
Versjes
schud ik altijd zo uit m’n mouw
Behalve m’n
meiske, dit voor jou
Omdat ik nu
niet zomaar wat woorden wil zeggen
Maar een
stukje van m’n hart in dit versje wil leggen.
Het zal bij
een paar regels moeten blijven
Want liefde kun
je toch niet omschrijven.
Ieder leven
is een wonder
Maar jij
bent voor mij heel bijzonder.
Ik mag van
je houden,
goed voor je
zorgen
En ik weet
je bij Hem die je gaf
veilig
geborgen.
Mama”
****************************************************************
“Lieve
Manon,
Ik
ken je nu langer dan tweeduizend dagen
En
iedere dag bracht een eigen woord
Van
liefde, ontroering, van weemoed en vreugde
Van
blijdschap, omdat jij al die tijd bij ons hoort.
Maar
tweeduizend woorden zijn te lang voor dit boekje
En
toch veel te kort om te danken voor jou.
Je
bent een geschenk van miljoenen gedachten
Een
danklied aan God voor Zijn liefde en trouw
De
Heer die jou kent, zelfs van voor je geboorte
Aan
Hem komt de dank toe voor mijn liefde voor jou
Papa
“
****************************************************************
“
Lieve Manon,
Via
liggen, kruipen, staan en lopen
ging
jouw leven voor mij open.
Daarna
klimmen, springen en rennen
en
ik leerde je steeds beter kennen.
Nu
ben je al 5 jaar en een grote meid:
met
jou omgaan is voor mij ‘n heerlijkheid.
Ik
hoop dat jouw karakter blijft zoals het is;
open,
eerlijk, vrolijk en fris.
Meisje
lief, ik wens je veel goed
en
ook veel geluk, liefs en voorspoed.
Opa “
****************************************************************
“
Lieve, lieve Manonnetje,
Je
naam die rijmt op zonnetje.
Ik
hoop dat je voor ieder die je kent
Net
zoals dat zonnetje bent.
En
dat je in je verdere leven
Heel
veel licht en warmte zal geven.
Dit
is mijn kleine wens voor jou
Omdat
ik zo heel veel van je hou.
Oma
“
****************************************************************
Er
stond nog veel meer prachtigs in, dat ik haast niet kon kiezen en het maar bij
bovenstaande gedichtjes gehouden heb.
Mijn
stelling van vandaag:
Een vriendenboekje is zóóó
2012, laat 2013 het jaar van het poëziealbum worden!