Sjiek de friemel

Ik zit in de metro. Schuin tegenover mij zit een dame van respectabele leeftijd. Ze draagt een keurig twinset, met een stel mooie Chanel-schoenen eronder . Haar nagels zijn prima verzorgd en haar haar is keurig gekapt. Dit is geen mevrouw, maar met recht een dame...

Om haar vinger heeft ze een bescheiden gouden ring, om haar pols een gouden slavenarmband. Ze heeft haar benen niet over elkaar geslagen, maar kuis naast elkaar, zodat ze netjes en rechtop zit. In haar handen houdt ze een iPad. Op de stoel naast haar staat een luxe zwart-witte tas, die ongetwijfeld van haar is.

Als ik een klein beetje naar voren buig, zie ik dat de tas van Gucci is. Wat zou er in zitten? Wat doet deze dame voor werk? Hoe ziet haar leven er uit? Mijn fantasie slaat op hol.

Zij woont vast met haar man, die natuurlijk opvallend veel gelijkenis vertoont met bijvoorbeeld John de Mol of Beau van Erven-Dorens, in het Gooi. Een ruime villa met oprijlaan, 2 BMW’s in de garage, een zwembad in de enórme designtuin en naast de drie verdiepingen tellende glazen vesting  is er ongetwijfeld nog een jacuzzi op het dakterras te vinden. Ze hebben vast een golden retriever en twee kinderen, die klinkende namen hebben als Reinier-Willem en Louise-Charlotte. De een is neuroloog en de ander advocaat. Mevrouw heeft waarschijnlijk de gepensioneerde leeftijd bijna bereikt, zodat ze daarna met haar man kan gaan genieten van alle pracht en praal die ze in de loop van de tijd hebben vergaard, maar waar ze door de drukke banen nooit aan toe kwamen om er ook heerlijk gebruik van te maken.
Ik vraag me alleen met nadruk af waarom ze nu met de metro gaat.

Mijn fantasie wordt ruw verstoord door de digitale stem die het volgende station omroept. Ik moet eruit! Ik pak mijn tas, boek en jas en sta op. Terwijl ik voorzichtig tussen de stoeltjes naar voren wiebel, stoot ik tijdens het moment van afremmen per ongeluk tegen de sjieke schoenen van mevrouw aan. Ik wil mijn excuses aanbieden, maar ze lijkt er niets van gemerkt te hebben. Ze zit namelijk heel geconcentreerd naar haar iPad te kijken. Langzaam beweegt ze met haar vinger over het scherm. Haar wenkbrauwen zijn gefronst en ze heeft absoluut geen aandacht voor alles wat zich om haar heen afspeelt. Ik gooi al mijn fatsoen overboord en werp een voorzichtige blik op het scherm. Wat zal ze aan het lezen zijn? Staatsgeheimen? Of gewoon het NRC? Ik kijk eens wat beter.

Mijn fantasie stort in, alle hoop is verloren. Deze mevrouw “veegt” en laat steeds los. Niets staatsgeheimen of NRC…

Zij speelt Angry Birds!