Wat ga ik vanavond koken, welke jurk
trek ik aan naar de bruiloft morgen en wat ga ik in het weekend doen? Zomaar
wat vragen waar een keuze op antwoord wacht. Dit zijn bescheiden, alledaagse
vragen, maar hier kun je al over twijfelen.
Vroeger waren de vragen klein, net zoals ik: wat wil ik op
mijn boterham, bij welk vriendinnetje ga ik spelen en weke kleding wil ik aan?
Later kwam daar de keuze voor een middelbare school en studie bij en ook welk bijbaantje ik zou gaan doen.
Wel of niet mee naar de kerk gaan was een praktische vraag, die meestal als uitkomst had dat ik wel mee ging. Daar had ik vrienden en vriendinnen, het was meestal leuk op de zondagschool en op kamp met elkaar was helemaal top!
Later kwam daar de keuze voor een middelbare school en studie bij en ook welk bijbaantje ik zou gaan doen.
Wel of niet mee naar de kerk gaan was een praktische vraag, die meestal als uitkomst had dat ik wel mee ging. Daar had ik vrienden en vriendinnen, het was meestal leuk op de zondagschool en op kamp met elkaar was helemaal top!
Inhoudelijke vragen waar we later over begonnen te praten
waren bijvoorbeeld: geloof je in God, twijfel je aan Zijn bestaan, wat geloof
je nu eigenlijk precies, geloof je wat je ouders en de mensen in de kerk zeggen
of heb je er zelf wel eens serieus bij stilgestaan en nagedacht?
Andere keuzes waar je over kunt twijfelen waren in mijn
geval: Ik heb een vriend, maar ik weet niet of hij wel Mr. Right is. Moet ik
bij hem blijven omdat ik het niet zeker weet en anders weer alleen ben? Mijn
twijfels bleven en uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt: Liever alleen en
gelukkig dan samen, maar met iemand die het toch nèt niet is… Moeilijke keuze!
Uiteindelijk vond ik de jongen die ook mijn man zou worden.
Toen we trouwden hadden we echt voor elkaar gekozen.
Omdat we allebei medicijnen gebruikten, was een volgende keuze of we wel of
geen kinderen zouden “nemen”. (“Nemen” vind ik niet het goede woord, maar ik
weet het niet anders te verwoorden.)
We besloten geen risico’s te nemen en voorlopig onze kinderwens op te schuiven naar een verdere toekomst.
Toen mijn man een andere baan kreeg en verder weg ging werken als docent, was hij later thuis. Ook begon hij met studenten te chatten; de opleiding bood via de website de mogelijkheid om studenten vragen te laten stellen aan docenten. Ik vond dat een prima idee van de school, maar mijn man bleef wel steeds vaker en langer chatten. Af en toe vroeg hij of ik zijn chats wilde lezen, maar dat vond ik een blijk van wantrouwen, dus zei ik nee. Ik kreeg wel een vaag gevoel van wat meer afstand, het zogeheten onderbuikgevoel. Ik deed er niets mee, want ik vond dat ik me onnodig zorgen maakte.
Hij zei dat hij al enige tijd een studente hielp via school en via het chatten en die was hij wel erg leuk gaan vinden. Eerst dacht ik dat ik het niet goed begreep, maar wat hij zei was de harde werkelijkheid. Zij was 18 en hij 36, en daarnaast was hij docent en zij student. Het was pas nèt een beetje aan het opbloeien, dus mijn onderbuikgevoel was terecht geweest. Ik was niet dat dommerdje dat het al 6 jaar niet in de gaten had, maar op dat moment zijn enkele weken ook al een hele tijd.
We besloten geen risico’s te nemen en voorlopig onze kinderwens op te schuiven naar een verdere toekomst.
Toen mijn man een andere baan kreeg en verder weg ging werken als docent, was hij later thuis. Ook begon hij met studenten te chatten; de opleiding bood via de website de mogelijkheid om studenten vragen te laten stellen aan docenten. Ik vond dat een prima idee van de school, maar mijn man bleef wel steeds vaker en langer chatten. Af en toe vroeg hij of ik zijn chats wilde lezen, maar dat vond ik een blijk van wantrouwen, dus zei ik nee. Ik kreeg wel een vaag gevoel van wat meer afstand, het zogeheten onderbuikgevoel. Ik deed er niets mee, want ik vond dat ik me onnodig zorgen maakte.
Hij zei dat hij al enige tijd een studente hielp via school en via het chatten en die was hij wel erg leuk gaan vinden. Eerst dacht ik dat ik het niet goed begreep, maar wat hij zei was de harde werkelijkheid. Zij was 18 en hij 36, en daarnaast was hij docent en zij student. Het was pas nèt een beetje aan het opbloeien, dus mijn onderbuikgevoel was terecht geweest. Ik was niet dat dommerdje dat het al 6 jaar niet in de gaten had, maar op dat moment zijn enkele weken ook al een hele tijd.
Hij twijfelde aan onze relatie, hij twijfelde aan zijn baan,
hij twijfelde aan zijn geloof, hij twijfelde aan werkelijk álles. Is dit nu die
midlifecrisis?
Bij vreemdgaan had ik altijd stellig beweerd dat je dan je
koffers kon pakken (omdat ik zo zeker was dat het ons niet zou gebeuren). Toen
dat toch het geval bleek, bood ik hem – na vele overwegingen- een tweede kans,
maar die hoefde hij niet. Toen twijfelde ik niet langer en we zijn gescheiden.
Wel heb ik overwogen om aan de directie van de opleiding te melden, dat een docent en student een relatie hadden, maar heb dit uiteindelijk niet gedaan.
Wel heb ik overwogen om aan de directie van de opleiding te melden, dat een docent en student een relatie hadden, maar heb dit uiteindelijk niet gedaan.
De volgende keuzes moesten gemaakt worden: waar ga ik wonen,
blijf ik hetzelfde werk doen, waar wil ik opnieuw beginnen en hoe ga ik nu
verder?
Na enige tijd attendeerde een single vriendin me op een
zekere datingsite ;) en na enig gesputter en met tegenzin besloot ik toch lid
te worden.
Bij het rondkijken kun je op zóveel manieren selecteren dat het twijfelen weer de kop opstak. Ik vind hier vast niemand, want er is er niet eentje bij die aan al mijn criteria voldoet!
Zo ga je dus inderdaad nooit iemand vinden. Meerdere vriendinnen zeiden dit al tegen me, maar een eerste date vind ik toch wat ingewikkelder dan gedacht.
Ik weet wel dat een eerste date niet meteen je nieuwe echtgenoot oplevert, maar het is makkelijker om niet te daten, dan kan het ook niet tegenvallen. Safety first!
Vanaf nu moet ik mijn wensenlijstje maar eens aanpassen, aangezien ik bij de bakker of de bushalte ook de juiste nog niet ben tegengekomen. En wèg met de twijfel, het is misschien beter om iemand te ontmoeten, ook als er geen klik blijkt te zijn, dan het überhaupt nooit geprobeerd te hebben!
Bij het rondkijken kun je op zóveel manieren selecteren dat het twijfelen weer de kop opstak. Ik vind hier vast niemand, want er is er niet eentje bij die aan al mijn criteria voldoet!
Zo ga je dus inderdaad nooit iemand vinden. Meerdere vriendinnen zeiden dit al tegen me, maar een eerste date vind ik toch wat ingewikkelder dan gedacht.
Ik weet wel dat een eerste date niet meteen je nieuwe echtgenoot oplevert, maar het is makkelijker om niet te daten, dan kan het ook niet tegenvallen. Safety first!
Vanaf nu moet ik mijn wensenlijstje maar eens aanpassen, aangezien ik bij de bakker of de bushalte ook de juiste nog niet ben tegengekomen. En wèg met de twijfel, het is misschien beter om iemand te ontmoeten, ook als er geen klik blijkt te zijn, dan het überhaupt nooit geprobeerd te hebben!
“Just coffee?” :D
