Mijn laatste column voor Funky Fish is daardoor alweer even geleden en dat vind
ik jammer.
Mijn werkdagen zijn gemiddeld van 8.00 uur tot 17.30 uur (en tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik thuis ook nog wel eens verder ga).
Mijn werkdagen zijn gemiddeld van 8.00 uur tot 17.30 uur (en tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik thuis ook nog wel eens verder ga).
Mijn
to-do-list puilt uit en na iedere afgestreepte taak lijken er weer 2 voor in de
plaats te komen! Als tijd echt kon vliegen, ging ik nu door de geluidsbarrière.
Jaja,
iedereen heeft het weleens druk, dat weet ik heus wel, maar ik voel alleen wat
ik zelf meemaak en ik benoem de feiten, zonder te willen klagen of zeuren. Ik wilde niet weer een column overslaan, maar
mijn inspiratie daalt sinds de laatste column per seconde. Ik ben benieuwd of
ik ooit het absolute nulpunt ga bereiken, ik hoop grondig dat dat niet gebeurt.
Ik wíl graag schrijven, maar ik ben na een dag werken blij als mijn hoofd mijn
kussen raakt. Mijn leven bestaat nu uit werken, koken, boodschappen doen, slapen
en af en toe een was draaien of een zwabber over de vloer halen. Mijn sociale
leven staat op een laag pitje, maar die paar keer dat ik met vriendinnen op
stap ga of met familie uit eten, koester ik en daar maak ik graag tijd voor.
Aan mijn
lijf merk ik ook dat het op standje overleven staat: ik ben constant moe, mijn
schouders zijn zó gespannen dat ze haast naast mijn oren zitten en door de voortdurende
ruis in mijn hoofd is me concentreren en nadenken soms ook lastig. Bijvoorbeeld
wanneer ik iets moet lezen en na een bladzijde besef dat ik de woorden wel
gezien heb, maar er werkelijk níets van de inhoud is blijven hangen en ik het
dus opnieuw moet lezen.
Ik laat vaker dingen uit mijn handen vallen, waardoor ik inmiddels een
theeglas, een pannendeksel en een computermuis armer ben. Daarbij reken ik dan
nog niet eens de spullen mee die wel gevallen maar niet gesneuveld zijn.
Wanneer moet
ik dan schrijven? Ik weet het werkelijk niet! Vandaag ging ik er uiteindelijk actief
voor zitten, maar inspiratie is niet per kilo te koop en komt niet op commando,
hoe graag ik dat ook zou willen.
Het is inmiddels 22.34 uur, maar ik wil nu toch dit stukje leven met jullie delen. Straks duik ik mijn bed in, in de wetenschap dat om 6.30 uur de wekker alweer gaat!
Het is inmiddels 22.34 uur, maar ik wil nu toch dit stukje leven met jullie delen. Straks duik ik mijn bed in, in de wetenschap dat om 6.30 uur de wekker alweer gaat!
Net als met schrijven gaat het soms ook met in slaap vallen. Hoe graag je het
ook wilt, het lukt niet altijd op de momenten die jou uitkomen.
Hopelijk ben
je niet in slaap gevallen bij deze column, al zou in slaap vallen mij nu wel
even goed uitkomen :D
De tijd vliegt, maar wie leert mij sturen?
De tijd vliegt, maar wie leert mij sturen?
