Emotionele lijm

Dit weg, dat weg, alles weg…

Je kast, kelder, schuur of zolder staat vast vol met meer of minder spullen die eigenlijk weg zouden moeten. Maar waarom staat dat alles er nog steeds en ga je niet compleet los met opruimen? Het is vast niet de tegenzin om te starten met de daadwerkelijke actie. Het heeft in mijn geval te maken met wat iemand laatst “emotionele lijm” noemde.

Als je weleens bij een ander hebt opgeruimd, zul je waarschijnlijk ontdekt hebben dat dat veel gemakkelijker gaat dan bij jezelf. Zonder moeite kun je dan selecteren wat er weg kan en wat waardevol is om te bewaren, terwijl je dat thuis veel moeilijker vindt.
Het verschil zit ‘em volgens mij hier in: spullen van een ander zijn gewoon spullen. Maar m’n eigen spullen hebben een verhaal. Al die studieboeken herinneren aan de tijd dat de toekomst nog compleet voor me lag. De tekeningen, rapporten, schoolschriftjes, kaarten, foto’s, geboortekaartjes, trouwkaarten en knutsels laten zien hoe mijn verleden en dat van mijn naaste familie en vrienden tot op de dag van vandaag is verlopen. Boeken, muziek, dvd’s, meubels, kleding, servies, fotoalbums, administratie en allerlei papierwerk vullen mijn huis, mijn hoofd en mijn hart. Die etagère van oma, het doosje met theelepeltjes, de blikkenverzameling van mijn oudoom en het gourmetstel herinneren aan vroegere bezoekjes, al zal ik me wel tweemaal bedenken voor ik weer ga gourmetten!

Dát is dus emotionele lijm. De emoties en herinneringen die spullen bij mij oproepen vormen een onbewuste opruimrem.

Omdat ik emoties en herinneringen vast wil houden, blijf ik ook alle spullen bewaren die met emotionele lijm aan mijn leven zijn vastgeplakt.

De spullen zelf worden de herinnering en wanneer ik ze weggooi, gooi ik dan letterlijk mijn leven weg? Dat vind ik lastig en dat wakkert de weggooitwijfel aan.

Maar wanneer ik spullen uit elke periode van mijn leven wil bewaren, groeit mijn huis dicht. Als emotionele lijm wint, verandert de kinderplakselversie van mijn leven in secondelijm: van makkelijk te verwijderen tot niet meer los te krijgen!

Ik heb de knoop doorgehakt en ben voor de zoveelste keer in mijn leven begonnen met uitzoeken en opruimen. Eerst voelde het niet zo goed dat er knutsels in de container verdwenen, maar wat is het een lekker gevoel dat je herinneringen en werkelijke spullen kunt scheiden en ordenen: sommige spulletjes bewaren en de rest naar het eeuwig archief verbannen is ook nu weer een goede beslissing geweest.

Hoe bepaalt emotionele lijm jouw leven: ben je met een natte vinger te lijmen of plak je alle twijfels liever achter het behang? :D